tibet
Blijf op de hoogte en volg Gert
09 Mei 2014 | China, Zham
Over de Tibetaanse grens naar Zung Mu
Wat gisteren nog een lange reis beloofde te worden blijkt in de praktijk een hele mooie niet te lange reis te zijn. Alleen het laatste stuk naar de Tibetaanse grens is erbarmelijk. We rijden van de ene aardverschuiving naar de andere. Gelukkig ligt er maar één vrachtauto op z'n kant en daar kunnen we precies langs. En dan te bedenken dat deze Highway, ja zo noemen ze het karrepad echt, de enige verbinding is tussen Nepal en Tibet/China.
China heeft Tibet in 1998 ingenomen en de protesten daartegen worden met harde hand neergeslagen. De laatste jaren hebben een aantal monniken zichzelf, als protest tegen deze bezetting, in brand gestoken. De autoriteiten willen dan ook zo weinig mogelijk pottenkijkers en geven toeristen alleen maar een visum als ze in groepsverband en onder leiding van een Chinese gids reizen. Zo'n visum kan alleen maar ter plekke, als de toestand het toelaat, afgegeven worden. Dit betekende voor ons dat we, toen we 5 dagen geleden Nepal binnen reden, de eerste avond onze aanvraagformulieren moesten invullen. Dat luistert zo nauw dat we allemaal gezamenlijk als een schoolklasje vraag voor vraag de antwoorden die we moesten invullen voorgekauwd kregen door onze reisgids. Nooit buiten de hokjes schrijven, geen kruisje in het daarvoorbestemde vakje zetten maar een vinkje. Ondertussen liep de lokale agent met een corrigeerstift langs om alle ongerechtigheden weg te witten. Na een uur lachen en gieren waren we klaar. Samen met onze paspoorten werden de papieren door een motorordonance naar de Chinese visa afdeling in Khatmandu gereden. Een rit van algauw 9 uur. Daar werd er op de Chinese ambassade een paar dagen gewikt en gewogen en werd er eens naar Beijing en Lhasa gebeld. Uiteindelijk werd vanmorgen (!) beschikt dat aan onze groep een visum verleend zou worden. Onderweg op een kruising staat onze motorordonance ons op te wachten om onze paspoorten en visa te overhandigen. Wat een toestand!
Uiteindelijk komen we in het grensplaatsje aan. We moeten op een gemoedelijk kantoortje, aan Nepalese kant, een klein exit formuliertje invullen en lopen zo over een brug naar de Chinese kant. Omdertussen heeft iedereen een Nepalese drager toegewezen gekregen die de koffer draagt. Halverwege de brug is een rode lijn getrokken. Daar staat een grenswacht die de papieren kontroleert. We moeten in een ganzenpas over die streep. Degene die als eerste op de lijst staat moet voorop. Zo sjokken we de brug over. Aan het eind van de brug staan op een rood bordes twee opgedofte soldaten met opgeheven hoofd die ons zo welkom in de Volksrepubliek China leken te heten. Daarna moeten we zo'n pompeuse communistische hal in met veel glimmende ornamenten en strijdlustige leuzen aan de muur waar allemaal mooi opgedofte grenswachten streng staan te kijken. Bagage door de scanner, papieren nogmaals controleren, daarna een voor een langs een grote tafel waarachter twee streng uitziende grenswachten de bagage met witte handschoentjes doorzoeken. Fruit wordt onmiddellijk in beslag genomen. Maar ze zijn vooral op zoek naar reisgidsen waarin over de Dalai Lama wordt geschreven of nog ergens een foto van hem in staat. Bij twee van onze reisgenoten worden reisgidsen achteloos in de prullebak gegooid. Daarna weer door een scanner, en wordt er nogmaals heel diep in de ogen gekeken door een strenge immigratie ambtenaar en na twee uur zijn we in Tibet.
De hele toestand bij die grenspost is zo bizar. Vrachtwagens vol met dozen worden aan nepalese kant uitgeladen. Dan komen er dragers en die binden tot wel 60 dozen op hun rug, lopen dan tussen de reguliere reizigers door, komen bij de persoonscontrole en houden daar al gebukt hun pasje omhoog, de ambtenaar kan het gezicht niet zien, maar knikt even en ze lopen door. Hij kent die dragers natuurlijk allemaal want ze lopen de hele dag heen en weer. Buiten het gebouw telt iemand hoeveel dozen ze op hun rug hadden, schrijft dit op een groot formulier en daarna laten ze de dozen op de grond vallen. Daarna lopen weer terug over de grens en dan herhaalt zich dit tot de hele vrachtwagen leeg is......en aan de andere kant weer een vrachtwagen gevuld.. Ook zijn we weer in een andere tijdzone terecht gekomen. In heel China en dus ook Tibet geldt de Beijing tijd dus moesten we onze klok weer 2uur en een kwartier vooruitzetten. Het tijdverschil met Nederland is nu 6 uur.
Wat gisteren nog een lange reis beloofde te worden blijkt in de praktijk een hele mooie niet te lange reis te zijn. Alleen het laatste stuk naar de Tibetaanse grens is erbarmelijk. We rijden van de ene aardverschuiving naar de andere. Gelukkig ligt er maar één vrachtauto op z'n kant en daar kunnen we precies langs. En dan te bedenken dat deze Highway, ja zo noemen ze het karrepad echt, de enige verbinding is tussen Nepal en Tibet/China.
China heeft Tibet in 1998 ingenomen en de protesten daartegen worden met harde hand neergeslagen. De laatste jaren hebben een aantal monniken zichzelf, als protest tegen deze bezetting, in brand gestoken. De autoriteiten willen dan ook zo weinig mogelijk pottenkijkers en geven toeristen alleen maar een visum als ze in groepsverband en onder leiding van een Chinese gids reizen. Zo'n visum kan alleen maar ter plekke, als de toestand het toelaat, afgegeven worden. Dit betekende voor ons dat we, toen we 5 dagen geleden Nepal binnen reden, de eerste avond onze aanvraagformulieren moesten invullen. Dat luistert zo nauw dat we allemaal gezamenlijk als een schoolklasje vraag voor vraag de antwoorden die we moesten invullen voorgekauwd kregen door onze reisgids. Nooit buiten de hokjes schrijven, geen kruisje in het daarvoorbestemde vakje zetten maar een vinkje. Ondertussen liep de lokale agent met een corrigeerstift langs om alle ongerechtigheden weg te witten. Na een uur lachen en gieren waren we klaar. Samen met onze paspoorten werden de papieren door een motorordonance naar de Chinese visa afdeling in Khatmandu gereden. Een rit van algauw 9 uur. Daar werd er op de Chinese ambassade een paar dagen gewikt en gewogen en werd er eens naar Beijing en Lhasa gebeld. Uiteindelijk werd vanmorgen (!) beschikt dat aan onze groep een visum verleend zou worden. Onderweg op een kruising staat onze motorordonance ons op te wachten om onze paspoorten en visa te overhandigen. Wat een toestand!
Uiteindelijk komen we in het grensplaatsje aan. We moeten op een gemoedelijk kantoortje, aan Nepalese kant, een klein exit formuliertje invullen en lopen zo over een brug naar de Chinese kant. Omdertussen heeft iedereen een Nepalese drager toegewezen gekregen die de koffer draagt. Halverwege de brug is een rode lijn getrokken. Daar staat een grenswacht die de papieren kontroleert. We moeten in een ganzenpas over die streep. Degene die als eerste op de lijst staat moet voorop. Zo sjokken we de brug over. Aan het eind van de brug staan op een rood bordes twee opgedofte soldaten met opgeheven hoofd die ons zo welkom in de Volksrepubliek China leken te heten. Daarna moeten we zo'n pompeuse communistische hal in met veel glimmende ornamenten en strijdlustige leuzen aan de muur waar allemaal mooi opgedofte grenswachten streng staan te kijken. Bagage door de scanner, papieren nogmaals controleren, daarna een voor een langs een grote tafel waarachter twee streng uitziende grenswachten de bagage met witte handschoentjes doorzoeken. Fruit wordt onmiddellijk in beslag genomen. Maar ze zijn vooral op zoek naar reisgidsen waarin over de Dalai Lama wordt geschreven of nog ergens een foto van hem in staat. Bij twee van onze reisgenoten worden reisgidsen achteloos in de prullebak gegooid. Daarna weer door een scanner, en wordt er nogmaals heel diep in de ogen gekeken door een strenge immigratie ambtenaar en na twee uur zijn we in Tibet.
De hele toestand bij die grenspost is zo bizar. Vrachtwagens vol met dozen worden aan nepalese kant uitgeladen. Dan komen er dragers en die binden tot wel 60 dozen op hun rug, lopen dan tussen de reguliere reizigers door, komen bij de persoonscontrole en houden daar al gebukt hun pasje omhoog, de ambtenaar kan het gezicht niet zien, maar knikt even en ze lopen door. Hij kent die dragers natuurlijk allemaal want ze lopen de hele dag heen en weer. Buiten het gebouw telt iemand hoeveel dozen ze op hun rug hadden, schrijft dit op een groot formulier en daarna laten ze de dozen op de grond vallen. Daarna lopen weer terug over de grens en dan herhaalt zich dit tot de hele vrachtwagen leeg is......en aan de andere kant weer een vrachtwagen gevuld.. Ook zijn we weer in een andere tijdzone terecht gekomen. In heel China en dus ook Tibet geldt de Beijing tijd dus moesten we onze klok weer 2uur en een kwartier vooruitzetten. Het tijdverschil met Nederland is nu 6 uur.
-
09 Mei 2014 - 14:14
S, S, T En T :
Fantastisch!
Zouden ze op de grens tussen Groningen en Friesland ook moeten doen -
09 Mei 2014 - 17:30
Hein:
Prachtig verhaal !!! Zou zo een grenswissel kantoortje willen beginnen bij de rode streep op de brug. Maar dan wel vriendelijk lachen. Groet, Hein -
09 Mei 2014 - 19:58
Harry:
Hoi!
Wat maken jullie weer een schitterende reis! Mooi om deverhen te lezen.
Dit verhaal is echt te gek voor woorden. Wat een gedoe.
Gelukkig hoeft het niet bij elke grensovergang, denk ik?
Wat is het mooi dat dit soort praktijken bij ons alleen bij bouwvergunningen
in werking treedt. Bijvoorbeeld voor een houtopslag tussen twee woonhuizen...
Goede reis en geniet er van!!! -
09 Mei 2014 - 23:31
Lonneke:
Wohw wat bizar allemaal! Lekker moeilijk doen ze daar! Blijft toch spannend z'n grens overgang lijkt me! Genial verhaal weer :D liefs! -
10 Mei 2014 - 09:12
Jouwert:
houdt de mensen aan het werk, gr,j&b -
10 Mei 2014 - 22:36
M'nM:
Ze doen net alsof ze bij de rest van de wereld achterlopen maar ondertussen hebben ze wel scanners. Het intimideren van toeristen werkt goed op die manier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
