Van Nashville naar Baltimore
Blijf op de hoogte en volg Gert
13 November 2019 | Verenigde Staten, Baltimore
Aan het eind van de schitterende Natches Trace Parkway verandert het weer van heerlijke temperaturen (overdag dan) naar regen die met bakken uit de hemel komt en temperaturen van net boven het vriespunt. Zo belandden we in enorme regenbuien in Nashville. Na met moeite een parkeerplekje gevonden te hebben (lukt altijd met ons minicampertje) hebben we het Country Music Hall of Fame Museum bezocht. Het visualiseert de country muziek vanaf het begin van de 20e eeuw tot vandaag de dag. Een schitterend interactief museum over alles wat met country muziek te maken heeft. Heel druk bezocht door oudere én jongere mensen. De moeite waard. Daarna verder noordwaarts. De regen hield op en het mooie weer kwam terug. Strak blauw. Ondertussen hadden we contact met de cargadoor in Baltimore over een klein probleempje. Daarover verderop meer. Ook op onze laatste camping tussen Washington en Baltimore, waar we de camper “bootklaar” hebben gemaakt, was het verrukkelijk weer. Blauwe hemel, 20+ graden. Maar in de nacht kwam de wind ineens vanuit het noorden. De laatste twee nachten slapen we in een hotel in Baltimore. Daar zien we op de tv dat het de komende dagen ijskoud zal worden. Records zullen gebroken worden, in Nashville is 15cm sneeuw gevallen. Gelukkig hoeven we niet in de sneeuw te rijden. En koud werd het inderdaad.
Dan het probleempje. Rosemarie en Sytze hadden het kentekenbewijs van de camper per ongeluk mee naar Nederland genomen. Nu had ik een kopie, maar het bleek dat de Amerikaanse douane alleen het officieel kenteken bij export zou accepteren. Rosemarie stuurde het document afgelopen donderdag met spoedpost naar onze cargadoor in Baltimore. Volgens de opgave van tante Pos zou dat, á raison van €60, in twee dagen gepiept zijn. Donderdag verstuurd, dus in ieder geval maandag bij de cargadoor. Niet dus. Ook dinsdag niet…. en woensdag moet de camper afgeleverd worden want donderdag vliegen we naar huis.Via de track- en tracecode zien we dat de brief pas op dinsdag in de USA is aangekomen. Meer niet. In een aantal echt wel boze telefoontjes naar tante Pos werd gezegd dat onze brief woensdagochtend in het bezorgautootje zal zitten. Eerst zien, dan geloven. Inderdaad wordt om 11 uur het kentekenbewijs bezorgd. Zes dagen na het posten maar precies op tijd want eerst moet de cargadoor allerlei stempels zetten en papieren afdrukken, dan moet de escortservice mij door de douane naar de juiste kade brengen. Dat kost een paar uur. En dat moet allemaal voor 3 uur ’s middags gebeurd zijn, daarna stopt de douane met werken.
Het grootste gedeelte van de tijd breng ik, heerlijk in het zonnetje, wachtend door. Mijn zeer goedlachse donkere escortdame, Antoinette, loodst mij langs een met wapens en handboeien behangen Port Police, die even naar binnen kijkt en mompelt: “nice thing”, waarna ik door mag rijden. Daarna naar de douane waar grote borden aangeven dat het verboden is te fotograferen net als het gebruik van mobiele telefoons. De douanier telt alleen het aantal formulieren en stempelt alle zes formulieren zonder er maar even naar te kijken, af. Ook het kentekenbewijs bekijkt hij niet….. Daarna naar het havenkantoor. “Vriendelijke” bordjes (zie foto) attenderen je erop dat je geen eigen initiatief mag ontplooien en dat je een snoepje moet pakken om je vieze adem te maskeren. Na nog weer tig stempels mag ik de camper op de daarvoor bestemde plaats op de kade parkeren. Dan wachten op de meetploeg. Die gaat met een rolmaat de maten opnemen. Dan zijn we klaar. Antoinette wil me wel voor $5 naar het hotel terug brengen. Ik verdubbel het bedrag voor haar kleinkinderen. Zo’n paar uur met je escortdame doorbrengen schept tenslotte een band.
Hèhè, is alles toch nog weer goed gekomen!
Cisca mocht niet mee naar de haven. “One person only allowed”! Bij terugkomst in het hotel is Cisca blij dat het het toch nog goed gekomen is. Nu kan ze weer slapen. Ik heb minder last van slapeloosheid. Gauw een huurauto opgehaald waarmee we donderdag naar het vliegveld in Washington zullen rijden en Baltimore kunnen verkennen.
’s Avonds hebben we heerlijk in een eetcafé in het oude centrum van Baltimore gegeten.
Morgenmiddag vertrekken we vanaf Washington Dulles Airport om hopelijk op vrijdagmorgen 7:20u op Schiphol aan te komen. Gelukkig heeft Joris de kachel bij ons thuis al aangezet zodat we niet in een koud huis komen. Over ongeveer 4 weken halen we ons stoere campertje, dat ons 45.000km in Noord-Amerika heeft rondgereden, weer in Antwerpen op. Hij verdient dan een grote grote beurt.
De afgelopen zes weken hebben we bijna dagelijks de LC en Volkskrant gelezen en de wereld in de NL van veraf gevolgd. CO2- en stikstofproblemen, PFAS, maximum snelheid naar 100km/u, toch een uitgestelde Brexit met overeenkomst, boerenprotesten, Zwarte Piet knokkerij enz, enz. Hier wordt daar niet over gesproken. De economie is hier booming. De ene shopping mall na de andere wordt uit de grond gestampt. Veel, heel veel mensen rijden in een grote V8 pick-up truck rond. Zo passeerde ons een pick-up truck met een giga caravan met daarachter een aanhanger met daarop een quad met een aanhanger. Alles kan hier, lijkt het. De benzine/diesel kost niks en wordt hier overal uit de grond gefracked. Ook aardgas is in overvloed aanwezig. Maar ook zie je overal daklozen onder viaducten bivakkeren of staan te bedelen bij de stoplichten.
De eerste keer dat ik in de USA reed, hield iedereen zich aan de maximum snelheid. Dat is nu niet meer zo. De maximum snelheid is op de meeste autowegen 70 mijl, zo’n 112km/u. Wanneer ik dat rij, word ik door iedereen ingehaald. Ook enorme vrachtwagens kachelen je met een gangetje van 125km/u of meer voorbij. Liefst zo dicht mogelijk op de voorganger of rechts inhalend. Time is money, dat voel je. Op de tv is de impeachmentprocedure hét item. Hier maakt, zo lijkt het, zich niemand druk over van het gas af gaan of zo. Nee: meer en groter is hier het devies. Het blijft een bijzonder continent.
We hebben met z’n allen een groot avontuur beleefd. Dankzij Hawé & Elles, Sicco &Tatjana, Sebas en Tobias, Mel & Marianne en Rosemarie en Sytze hebben we een fantastische reis gemaakt. En dankzij jullie reacties was het schrijven van ons reisverslag geen corvee.
-
14 November 2019 - 08:22
Maria:
Wat is de tijd gevlogen!
En heerlijk weer dat we mee mochten reizen, gelukkig, op een paar keer na, ontspannender dan jullie vorige reis.(zoals ik het heb ervaren).
Hier ook water met bakken uit de hemel, temperatuur ook wat minder maar daar is het tenslotte Nederland voor.
Fijn dat jullie voor de Sint intocht op tijd weer terug zijn. -
14 November 2019 - 08:49
Mariane:
Weer prachtig beschreven. Hoop dat jullie goed geland zijn. -
14 November 2019 - 09:16
Lonneke:
Woahw! Wat een avontuur was het weer, en dat kentekenbewijs -
14 November 2019 - 09:18
Lonneke :
Hmm weer maar een half verhaal geplaatst. Ben er nu achter dat dat gebeurt als ik een emoticon invoeg. Maar ik schreef verder nog dat ik blij ben dat jij er in ieder geval wel goed van kon slapen heit :) en dat het weer een prachtig geschreven verhaal is. Wat een bijzonder land en leuk de foto’s er van te zien! Hele goede terugreis! Xxx -
14 November 2019 - 14:40
Christien:
Een heel goede reis terug. Wat zal het groot zijn thuis en wat zullen de stoelen lekker zitten en het bed comfortabel liggen. Wat zullen jullie de eerst komende weken vervelen...... -
14 November 2019 - 16:38
Maria:
Oh, die emoticons had ik ook geplaatst.
Had ik achter die Sint intocht gezet, nu slaat t natuurlijk nergens op.haha. -
15 November 2019 - 06:38
Merel:
Zelfs tot in de laatste uurtjes voel je de spanning oplopen, maar gelukkig is het goed gekomen. Nog 4 weken afwachten en dan komt jullie stoere camper ook aan op Nederlandse bodem. Ik heb genoten van jullie verslag en de foto’s. Ook hoe de realiteit weergegeven wordt verdient een pluim. Geniet van jullie thuiskomst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
