Laatste stuk Highway One

Amerikanen zeggen dat Highway 1 de mooste weg van de wereld is. Nu weten we dat Amerikanen graag en flink overdrijven, maar deze weg is inderdaad spectaculair. De weg loopt zo'n duizend kilometer van noord naar zuid langs de kust tot aan Los Angeles. Wij hebben daarvan de laatste 500 km gereden. Een groot deel van de weg is tegen de steile rotsen geplakt en je komt dan ook over 100km geen stad of dorp tegen. (Cisca: En ja Maria, ik heb al zoveel steile weggetjes naast Gert meegereden dat ik ze ook heel leuk vind, als ik ze zelf maar niet hoef te rijden!) Er staan mooie huizen tegen de rotsen aan waar soms bekende Amerikanen wonen. Gelukkig zijn er ook mooie State Park Campgrounds waar geen enkele faciliteit is, maar wij hebben alles zelf aan boord van ons appartementje. Eergisterenavond stonden we op een kleine campground op een rotsplateau vlak aan zee. Via een steil pad klauterden we naar beneden tot aan de zee. In de zee zwommen een aantal zeeotters die af en toe op hun rug op de golven lagen om schelpen open te breken (daar gebruiken ze een steen voor) en op te peuzelen. Een mooi gezicht. Ondertussen waren er zwarte wolken boven zee ontstaan wat weer een spectaculaire zonsondergang betekende. Onze Camphost vertelde ons dat het hier wel regent maar dat, zodra het dag wordt, de regen meestel snel stopt en de zon weer te voorschijn komt. Toen het die nacht begon te regenen en te stormen leek het wel of we bij de Tjerk Hiddessluizen stonden. Het hield maar niet op. Gelukkig bedacht ik me bijtijds dat in de cabine het bovenraampje nog open stond. Ik klauterde slaapdronken mijn bed uit en draaide het raampje dicht. Dacht ik. De volgende ochtend keken we vanuit bed door ons raam. De regen sloeg tegen de ruiten en we zaten in dikke mist, we geloofden niet dat het vandaag nog zou opklaren. Jammer en wij draaiden ons nog maar eens om. Uiteindelijk om 9 uur kropen we ons bed uit. Toen bleek dat ik het raampje in de cabine 's nachts niet dicht, maar juist helemaal open gedraaid had. Cisca's stoel was nu door en door nat! Na ons ontbijt stopte de regen en binnen een half uur was de zon weer zichtbaar en de rest van de dag was het (alweer) stralend weer en reden we verder over Highway 1. De weg is zo afwisselend, zo vol verrassingen en met zulke mooie vergezichten. Zo reden we langs een strand dat helemaal vol lag met zeeleeuwen. Flinke jongens, ze kunnen wel 2300kg zwaar en 5 meter lang worden. En ze zijn maar twee maanden aan land en de rest in zee.
Vandaag, woensdag, staan we weer vlak aan zee in een State Park.
Tegenover ons stonden twee jonge stelletjes met twee kleine tentjes. Opeens stond er een auto van de State Park Peace Officer bij hun tent. Na een tijdje kwamen er nog twee officiële parkauto's bij. Eén van de agenten stond te schrijven en de jongelui stonden er beteutert bij. Toen de drie auto's vertrokken gooiden de jongelui een plastic tas met (volle) bierblikjes in de vuilniscontainer en werden er enkele flessen leeggegoten. Daarna braken ze hun tenten af. Ik maakte een praatje met ze en het bleek dat ze gechecked waren door de "Peace officer". Ze hadden alcohol bij zich en één van hen, een jongen, was 19 en een half jaar. In Amerika is de minimum leeftijd om alcohol te mogen hebben 21 jaar. Dit betekende $ 300 boete en verwijdering van het kamp. Om ons heen branden allemaal kampvuurtjes, want op deze primitieve campings wordt nog veel in een tent gekampeerd. Bij iedere tent is een stookplaats en de Camphost verkoopt pakketten brandhout en komt ze met een golfkarretje bij je brengen. Dit zullen we de komende dagen gaan missen want morgen gaan we naar onze laatste stopplaats Los Angeles. Dat is een echt stadsRVresort waar geen plaats voor vuurtjes zal zijn.