Van Key West naar de Appellachen

Nadat we de Keys verlaten hadden en weer op het vaste land waren reden we in de Everglades door een reservaat waarin de Seminoles Native Americans wonen. Langs de weg zag je tussen de bomen hun dorpen die altijd met een schutting afgeschermd waren. Veel kon je er niet van zien, wel dat ze in mooie glimmende auto’s rondreden. Wij wisten toen nog niet dat deze Indianenstam het American Hotel in Amsterdam had over genomen. Dat lazen we zaterdag 20 april in de Volkskrant. Deze stam is de enige Indiananstam die zich nooit aan de blanken heeft overgegeven. Zij voerden vanuit de moerassen van de Everglades een soort guerrilla-oorlog en kregen uiteindelijk een stukje van hun eigen gebied in Zuid-Florida (terug). Vandaaruit gingen ze casino’s en bingohallen bouwen en tabak (belastingvrij) verkopen. Met het verdiende geld namen ze ook het Hard Rock Imperium over en zo werd ook het American Hotel eigendom van Indianen.

Verder langs de kust van de Golf van Mexico. Het bleef schitterend weer, boven de 30gr. We lasten een stranddag in op Siesta Beach. Heerlijk dat ons campertje zo klein is want zo konden we het laatste parkeerplaatsje aan het strand bemachtigen. Het zand van het strand is oogverblindend wit. Zo wit dat de warmte van de zon er geen greep op krijgt. Je loopt er gewoon op je blote voeten op, ondanks de brandende zon blijft het zand koel aan je voeten. We hebben heerlijk in het lauwe water gezwommen. Langzaamaan moeten we toch richting Toronto, maar wel langzaamaan om nog zo veel mogelijk van het heerlijke weer te genieten.

We kamperen meestal op een camping in een State Park. Die vind je altijd op de mooiste plekjes, rustig en met een zee van ruimte om je heen. Op één zo’n camping was direct naast onze plaats een klein geel vlaggetje in de grond geprikt. Ik er naar toe. Maar voordat ik kon lezen wat erop stond, schoot er ineens iets in een hol vlak naast dat vlaggetje. Toen ik erin keek, keek ik in de ogen van een flinke schildpad. Hij had daar een diep holletje gegraven waar hij precies in paste. Scheen de zon, dan kroop hij wat naar boven om van de warmte te genieten. Het vlaggetje was door een natuurclub geplaatst om plaats van de schildpad te markeren. Ondertussen was het weer omgeslagen. Het regende en het werd kouder. Eenmaal weer op weg begon het te hozen. Wij parkeerden onze camper bij een McDonalds om van het internet gebruik te maken. Ondertussen hadden we de radio aangezet en een lokaal station deed verslag van waar het ergste weer te verwachten was. Vlak bij ons en op de plaats waar we die nacht geslapen hadden! De camper ging tekeer en je kon geen hand voor ogen zien. Ondertussen meldde het station dat hier 14.000 mensen zonder stroom zaten en dat daar de verkeerslichten niet meer werkte. Ook werden er windhozen gerapporteerd. Na verloop van tijd konden we weer de weg op.

Onderweg en op campings krijgen we veel opmerkingen over onze camper. “What a nice rig! What a cute RV!” Zo stonden we ook achter een enorme RV met daaraan gekoppeld een auto waaraan weer fietsen opgehangen waren. De vrouw van van deze RV kwam naar ons toe en vertelde dat ze half Duits was en dat ze onze camper fantastisch vond. Haar man wilde ook hun eigen RV naar Europa verschepen om dan rond te reizen. Ze had hem uitgelachen: met een RV van meer dan 10m kan je in Europa op geen enkele camping terecht, ha,ha!

We kampeerden in de buurt van Atlanta, ongeveer een uur rijden, en het leek me wel leuk om naar het hoofdkwartier van CNN te gaan. Eerst naar een metrostation en dan met de metro naar CNN. Bij de kaartjesautomaat zou ik met m’n creditcard gaan betalen. Maar waar was die eigenlijk?? Lang verhaal kort: mijn creditcard lag bij de balie van de camping. Dus terug naar de camping, creditcard ophalen en daarna weer terug naar de stad. Niet met de metro, maar met de achtbaans autoweg gewoon de stad in. En weer geluk, het laatste parkeerplekje bij CNN was voor ons. Heel leuk om die studio’s te zien en vooral de redactieruimte waar 150 mensen dag en nacht met het nieuws bezig zijn. Bij Breaking News, zoals de brand van de Notre Dame, worden er direct honderd medewerkers bij gehaald. Alles was streng bewaakt. Tijdens de rondleiding van onze groep, zo’n 20 man, liep er een bewaker met ons mee. Ook mochten er jammer genoeg bijna geen foto’s gemaakt worden.

Na Atlanta verder noordelijk door de Appalachen. Het noordelijkste gedeelte hadden we op de heenreis gedaan, maar nu was het zuiden aan de beurt. Tussen 1938 en 1989 is de 755km lange toeristische weg, de Bleu Ridge Parkway, over de kammen van de Appalachen aangelegd. Een soort busbaan die alleen maar door de bossen en over de bergen kronkelt.

Net toen we zaten te plannen hoe verder te gaan kreeg ik een sms-je van Douwe de Boer (van Anne en Nienke). “Wij zitten in Chattanogaa, zitten jullie hier toevallig in de buurt?” Ja dat zaten we... we spraken de volgende dag om 12 uuraf bij de Mc Donalds in Murphy (ja, van die wet!) om elkaar even bij te praten. En zo geschiedde. Om even voor 12 reden we allebij het parkeerterrein bij de Mac op. We hebben gezellig in een wegrestaurantje gelunched en zijn toen weer elk onze weg gegaan. Wij naar de Bleu Ridge Parkway, zij naar het westen.

Die Bleu Ridge Parkway is heerlijk om te rijden. Met een gangetje van 50km per uur rijd je van het ene mooie uitzichtpunt naar het andere. Op de hoogste gedeeltes, 1800m is het voorjaar nog ver te zoeken, maar lager is het volop lente met felgroene jonge blaadjes en overal bloesem. We hebben in 2 dagen 275 km over deze weg gereden. Onderweg geen dorp, geen tankstation, geen mobiele telefoon, niks. 

Iedere avond spelen we drie potjes Rummikub. Meestal win ik, maar nu is Cisca aan het inlopen..