Daar is hij dan

Ons reisje naar en door de Appalachen zal nog wel lang in onze gedachten blijven. 

Hoe dieper we Virginia ingingen hoe meer het Amerikaanse plattelandsleven zichtbaar werd. Mooie wegen met heel veel bos en boerderijen. Veel grote huizen en oude monumentale gebouwen die bij een plantage hoorde maar ook veel trailerwoningen, zeg maar grote en vaak vervallen stacaravans die een armoedige indruk maken. In de supermarkten zie je veel mensen met overgewicht, met grote bekers drinken in hun hand, wagentjes vol zoetigheid naar de kassa duwen. Het kost ons ook veel moeite brood te vinden dat bijna niet gezoet is. Meestal zit er in een brood minstens 4% suiker. Dat is ECHT niet lekker! Soms hebben we geluk en kunnen we een brood met maar 1% suiker vinden. Ook in ons hotel waren er veel mensen met een enorm overgewicht. Het is ook niet te verwonderen want in het restaurant bestelde ik de kleinste t-bone steak en kreeg een grote lap vlees van 16 ounce ofwel 465 gr met veel gefrituurde liflafjes zoals Hush Puppies. Dit zijn gefrituurde balletjes gevuld met mais puree. Geen groente, geen tomaatje. Ook het ontbijt is een en al zoetigheid. Je bakt je eigen wafel en smeert die vol met honing of jam, dan nog wat zoete broodjes en om het gezond af te ronden een bakje mierzoete yoghurt. Maar eerlijk=eerlijk we hebben ook heerlijk crab die hier aan de kust gevangen wordt gegeten.

Door de Appalachen, een bergrug met toppen van maximaal 1200m, slingert de Bleu Ridge Parkway. Een weg die door bossen en over toppen gaat, afgewisseld met prachtige uitzichtpunten. De weg was nog maar net wintervrij gemaakt. Sneeuw lag er niet meer maar storm, ijzel en veel sneeuw hebben er voor gezorgd dat enorme takken en hele bomen afgebroken zijn. Een triest gezicht. Omdat het seizoen nog niet begonnen was, waren de Lodges en picknickplaatsen nog dicht en was er heel weinig verkeer. Op een gegeven moment reed ik ergens overheen: een tak...een steen? Ik weet het niet, maar wat ik wel merkte was dat mijn linker voorband lek was. Geen probleem, de reserveband uit de achterbak gehaald. Zo’n klein thuiskomertje, maar toch. Nu nog even de krik tevoorschijn halen. Volgens het instructieboekje zat die rechts achter een schot Het schot opengemaakt, maar alleen een lege ruimte, geen krik. Nergens een krik te vinden. Waar hebben we dat eerder mee gemaakt? Nu hadden we het telefoonnummer van een roadservice meegekregen die ons 24/7zou komen helpen. Maar... in de bergen heb je geen telefoonbereik en weinig passerende autos’s. Terwijl wij overlegden of we onze satelietpager zouden gebruiken, passeerde ons een pickup truck. Die stopte en reed achteruit terug naar ons. Een vrouw, ook (!) op leeftijd, stapte uit en vroeg wat er aan de hand was. Ja, ze had wel een grote krik, maar die pastte vast niet onder onze auto. Ze zou verderop, wanneer er wel bereik was, het nummer bellen dat ik haar gaf zodat er hulp zou komen. Zo reed ze weg. Even later kwam ze weer terug. “Dat nummer bel ik niet hoor! Ik weet hoe dat hier gaat, dan sta je hier vanavond nog” zei ze. “Ik heb in mijn bak geloof ik nog een kleine krik liggen”. Zo toverde ze een kleine krik te voorschijn en konden we de reserveband onder de auto zetten. Wéér hadden we een auto zonder (goede) krik, wéér werden we door locals geholpen!! Aangekomen in ons hotel belde ik de roadservice met de vraag of ze onze band konden verwisselen voor een echte band. “Nee hoor, rijd maar naar de dichtsbijzijnde Avis verhuurbedrijf, dan krijg je een nieuwe auto”. Wij de volgende morgen naar de Avis. “Ach wat vervelend voor u, ik heb wel een betere auto voor u, zeker voor hier in de bergen”. En zo kregen we een pick-up truck mee. Eentje met adaptieve cruise control. Je hoeft op de autoweg niet meer te remmen of gas te geven. Je stelt de cruise control in op bv 55 mijl en dan rijdt hij dat keurig. Remt er een auto voor je, dan remt hij ook keurig uit zich zelf. Trekt die auto weer op.. hup, ons truckje volgt gewoon. Je hoeft alleen nog maar te sturen.

Dinsdag de auto weer ingeleverd. Gewoon de sleutels afgeven, je omdraaien en weglopen. Niks tekenen, geen vragen, heel bijzonder. Eerst waren we nog met de auto naar het bevrachtingskantoor gegaan om te vragen of we woensdag de camper op konden halen, weliswaar acht dagen te laat. Nou daar zag het niet naar uit. “De boot is vanmorgen aangekomen en ze zijn nog niet eens met lossen begonnen. Maar bel om een uur of 5 maar eens, dan weten we meer” Werd het tijd voor plan C? Toen ik even voor 5uur belde, bleek dat ze net had doorgekregen dat de camper woensdagochtend vanaf 9 uur opgehaald kon worden.

Ik wilde maar één ding en dat was: mijn camper zo snel mogelijk ophalen. Om half negen stond ik te trappelen van ongeduld voor de deur van het bevrachtingskantoor. Alles was vlot geregeld, stempeltje hier, paraafje daar en even $ 250 aftikken. Nu wachten op de escortservice die me het haventerrein op zou brengen. Na een half uurtje kwam er een auto met een jongedame erin voorrijden. Met een brandende sigaret half uit haar mond vroeg ze of ik op de escortservice stond te wachten. Stap maar in. Heel bijzonder, bij een escortservice heb ik eerlijk gezegd andere gedachten. Bij de ingang van het enorme haventerrein kreeg ik een pasje en we meldden ons bij een kantoor waar de papieren verder afgehandeld werden. Erg vriendelijk waren ze daar niet. Zo hing er een bordje “please wait until you are called” het woordje “please” was doorgestreept. Nadat weer allerlei papieren gestempeld, geniet en bekeken waren reden de escort-girl en ik naar de camper die in het zonnetje glimmend op mij stond te wachten. Nadat ik de camper op beschadigingen had geinspecteerd (gelukkig geen schade) werd weer iemand anders gebeld die na een kwartiertje kwam. Bij hem moest ik papieren tekenen dat ik het voertuig onbeschadigd in ontvangst genomen had. Op naar de uitgang, langs de douane. Daar zat een vriendelijke dame die me om mijn rijbewijs vroeg. Het enige commentaar was “Goh wat een handig kaartje is dat, I like that”. Dat was alles! “Rijdt u maar door en veel plezier”. Na de escortdame $65 gegeven te hebben zwaaide zij me vriendelijk uit en reed ik door de straten van Baltimore. Wat een heerlijk gevoel. Gauw weg van Baltimore. Een stad van 600.000 inwoners waar in 2018 wel 434 moorden gepleegd waren. Nadat ik Cisca bij het hotel afgehaald had en we de bagagebak, die tijdens de overtocht rechtop in de douche had gestaan, hadden gemonteerd reden we zuidwaarts over een zonovergoten autoweg.