Door de woestijn naar Arches NP en verder

Na Albuquerque reden we naar het Navajo Lake State Park dat rond een enorm stuwmeer op de grens van New Mexico en Colorado ligt. Tijdens de laatste kilometers naar het park hoorde ik achter een rammelend geluid dat ik niet kon plaatsen en dat me verontrustte. Het leek bij de achterremmen vandaan te komen. Ik wilde dat een garage er naar keek en belde de ‘best garage in town’ die me, nadat hij hoorde dat het om een Volkswagen ging, naar Al’s service verwees. Al repareert Europese auto’s. Al zelf nam de telefoon op, hoorde m’n verhaal aan en zei dat ik direct wel even langs kon komen. Aangezien Al 50 km verderop zat en het al 5 uur ’s middags was, reisden we de volgende morgen naar Al. Het rare geluid was ondertussen bijna verdwenen, maar ik wilde toch dat Al er voor de zekerheid even naar keek.

Al’s garage was aan alle kanten met isolatie dicht geplakt en de buitenkant straalde weinig vertrouwen uit. Binnen was het echter een keurig opgeruimde garage waar een man of vier aan het werk waren en in een glazen kantoortje huisde Al. Hij kwam onmiddellijk met me mee en inspecteerde al mompelend de remmen. Niets aan de hand, de remschijven zagen er nog prima uit. Het kon wel zijn dat er iets tussen gezeten had en dat zat er nu in ieder geval niet in. Nee, natuurlijk hoefden we niets te betalen, it’s service. Opgelucht reden we verder. Op advies van medecampers reden we bij Durengo de Rockies in naar Silverton want de berken kleurden nu goudgeel. Inderdaad een schitterende tocht naar een kampeerplaats op bijna 3000 m hoogte.

Vlak voor de kampeerplaats stopten we. Een auto die achter ons gereden had stopte naast ons. De bestuurder waarschuwde ons dat er zwarte rook uit onze uitlaat kwam en dat we zeker een garage moesten opzoeken. Die was daar niet voorhanden en het was al vier uur in de middag. We hoefden nog maar 100 m naar de camperplaats. Die nacht sliepen we niet goed. Ook al omdat het buiten een graad of vijf vroor en we beiden snipverkouden waren maar vooral omdat we ons zorgen maakten over de motor. Wij konden na een korte proefrit eigenlijk niks bijzonders zien. De volgende morgen maar weer in twee en een half uur afgedaald naar Al. Kon Al tegelijk de olie verversen, want dat is hier voor een Volkswagen nog niet zo gemakkelijk. De ene garage, Jiffy Lub, een landelijke keten à la KwikFit wist niet waar het carterplugje zou zitten en een andere garage wilde wel, maar hun garage was te laag. Kortom: wij dus weer naar Al. Al is een knauwende Amerikaan, geboren in Baltimore, die tijdens zijn diensttijd in Nürnberg had gediend. Ik vertelde het verhaal van de rokende motor. Ach ja het is een diesel hè, die roken altijd wel wat, zeker op grote hoogte. Daarna ging hij onder de motorkap op zoek naar de oliefilter. In knauwend Amerikaans verzuchtte hij: “ Where is that damned German handgranate”. Nadat hij gevonden had wat hij zocht, zette hij een monteur aan het werk. Hij ging in z’n kantoortje eerst in grote boeken en later op internet zoeken naar welke oliefilter er in onze camper geplaatst moest worden. Uiteindelijk vond hij het. Z’n boekenkasten puilden uit van handleidingen van Europese auto’s én één boek waarop een foto van Trump op de kaft stond. Op het prikbord waren ook cartoons geprikt die duidelijk maakten met een Trump-aanhanger van doen te hebben.

Terwijl Cisca buiten in het zonnetje zat te lezen maakte ik een praatje met de monteur die de olie aan het verversen was. Maandag a.s. zou het voor iedere Amerikaan een vrije dag zijn, Columbus Day. Ik vroeg hem hoe hij zijn lange weekend zou doorbrengen. Hij keek me niet begrijpend aan. “Oh, yes it’s Columbus day. U begrijpt dat wij als Uta Natives dan geen feest vieren. Wij gaan gewoon aan het werk. Kijk, Al zal er dan niet zijn, maar ja hij is geen native…” Na twee uur verlieten we, opgelucht dat de olie ververst was en er geen mankementen werden geconstateerd, de garage.

Na twee dagen reizen kwamen we, steeds met schitterend weer, in het Arches National Park. Aan het eind van een 20 km lange spectaculaire weg langs enorme rotsformaties ligt een camping. Alhoewel alle bordjes aangaven dat camping full was, probeerden we het toch even. En jawel, er was nog een plaatsje voor ons over. Midden tussen de rode steile rotsen kregen we een schitterend plekje. We zaten net lekker in het zonnetje toen onze buurman op ons af kwam. “You come from the Netherlands?” “Yes we do!” “My wife is born in the Netherlands”. Zo kwam Liedeke, die nog aardig Nederlands sprak, er ook nog even bij. In 1957 op 10 jarige leeftijd met haar ouders naar de USA geëmigreerd. Het is toch bijzonder hoeveel mensen met Nederlands roots we op onze reis tegen komen. 

Na Arches op naar het Gobelin valley State Park. Een oneindige weg door de kale woestijn. In het gehucht GreenRiver nog even tanken. Dat is maar goed ook, want even buiten GreenRiver staat een bordje met de tekst. Next service 104 mile….

Het Gobelin StatePark is ’s nachts een van de donkerste plekken van de USA, zeggen ze. Het dichtstbijzijnde licht is 35km weg. Maar ja, als het bijna volle maan is lijkt het wel het lichtste plekje van de USA. Ook hier stond bij de ingang van het park: Campground full. Ook nu weer vroegen wij om een plekje en.. ook nu weer kregen we een mooi plekje aangewezen.

Langzaam aan zakken we naar het zuiden, naar de warmte. Het is schitterend weer, maar ’s nachts rond het vriespunt en overdag rond de 10gr. Ons kacheltje snort dat het een lieve lust is.