Een engeltje op onze schouder
Blijf op de hoogte en volg Gert
27 Januari 2019 | Chili, Coihaique
Allereerst, bedankt voor jullie reacties, heel leuk voor ons
Donderdag verder door de Andes. Snel stromende rivieren, hoge ijsvlaktes, soms goede wegen, soms erbarmelijke wegen. Zo stegen we vijfhonderd meter in achttien haarspeldbochten op een weg zonder verharding. Ik moet wel zeggen dat er hard gewerkt wordt aan het verbeteren en verharden van de wegen, maar er moet nog zóveel gebeuren. Om een uur of vier kwamen we aan in het NP Queulat. We kregen daar een prachtige camperplek toegewezen en liepen daarna in een half uur naar een uitzichtpunt waar vandaan je in de hoogte een gletchermond zag. Het smeltwater viel wel honderd meter naar beneden in een meer. Een mooi gezicht. ‘s Nachts begon het hevig te regenen. In de reisgids stond al vermeld dat het er uitbundig kon regenen. Dat klopte dus.
Vrijdag zou ik een lange klauterwandeling gaan maken, en Cisca misschien ook, om nog dichter bij de gletcher te komen, maar de bergen waren in wolken gehuld en het regende onophoudelijk. We hebben er dus jammergenoeg van af moeten zien. We vertrokken in de regen richting Argentijnse grens. Een stukje van honderdachtenvijftig kilometer. Daar hebben we de hele dag over gedaan.
Onderweg op zo’n slechte grotegatenweg werd er hevig achter ons getoeterd. Ik stopte. Een minibusje passeerde ons en stopte voor ons. De chauffeur kwam naar me toe en maakte waggelende bewegingen. Oh nee .... niet weer een lekke band? Ik liep om de auto en inspecteerde de banden. Allemaal gewoon op spanning. De man was ondertussen naar ons toe gelopen en wees naar het rechter achterwiel. Ik zag niks. Hij wees op de bouten en toen zag ik het. Nee toch? Van de vijf bouten waarmee het wiel vast zit, waren en drie verdwenen en de twee overgebleven bouten waren ook al los getrild. Het wiel zat er niet recht meer onder! Ik haalde de moersleutel uit de auto en de man nam hem onmiddellijk van mij over. Hij schroefde de twee bouten vast en haalde uit een ander wiel een andere bout en zette die op het achterwiel. We bedankten hem uitbundig en hij ging er weer als een haas vandoor. Wat zijn de mensen hier toch behulpzaam! We reden zo’n honderd meter verder om de schroeven opnieuw aan te draaien. Dat heb ik een aantal keren gedaan totdat er geen beweging meer in te krijgen was. In het volgende dorp, vijftig kilometer verder, probeerde ik nieuwe bouten bij een Gomera te krijgen. Een Gomera is een bandenplakker. Ieder gehucht heeft een Gomera en die heeft het druk met het repareren van banden. Alleen maar plakken van banden. Echter, bouten had deze man niet en zo rijden we nu met drie wielen waaruit één bout ontbreekt. Het loszittende wiel was in El Calafate geplakt en de Gomera daar had het vastgezet, maar achteraf bezien had ik die bouten na een aantal kilometers weer moeten natrekken....
We hebben wel een engeltje op onze schouder die meereist, want wat had er niet kunnen gebeuren?
Ondertussen (zaterdag) zijn we weer in Argentinië beland. De grenspassage verliep vlotjes. Eerst meld je je aan Chileense kant bij een kantoortje met drie genummerde loketten. Je start bij een. Daar wordt je paspoort bekeken, al je gegevens in de computer ingetikt, je paspoort gestempeld, je DPI formuliertje (een verklaring dat je legaal Chilie ingekomen bent) ingenomen en dan mag je naar loketje twee. Bij al die loketten hangt een A4tje waarop staat: Niet op de balie leunen! Bij loketje twee zat een jong meissie met hele mooie nagels met figuurtjes erop. Zij vulde alle gegevens van de camper op een computer in, stempelde, parafeerde ons autoformulier en omdat we Chili uitgingen mochten we hokje drie overslaan. Daarna verder rijden naar de Argentijnse grenspost. Weer drie hokjes, weer stempels enz. enz. Daarna konden we doorrijden. Toch werkt alles efficient, want alles is binnen een half uur afgerond.
Na weer een honkebonkerige weg kwamen we in het plaatsje Trevelin, waar we in een mooie luxe supermarkt onze boodschappen deden. Opvallend is dat je zowel in Chili als Argentinië bijna overal met je creditcard kunt betalen. In het begin van de middag kwamen we op een camping aan een strand in het NP Los Alerces. De lucht was strak blauw en hebben zo de hele middag lezend op het strand doorgebracht.
Op onze i-pad hebben we iOverlander geinstalleerd. Hierin schrijven reizigers hun ervaringen op. Ik las dat in het volgende plaatsje Esquel begin januari het Hantavirus was opgedoken en dat je daar maar beter niet naar toe moest gaan. Volgens de Wereld Gezondheids Organistie sterft 38% van de patienten die het Hantavirus hebben opgelopen. Ook bij de grens waren er waarschuwingsposters opgeplakt. We hebben Esquel niet links, maar in dit geval rechts laten liggen.
Zondag eindigen we in het drukke en mondaine Bariloche. Martin, de broer van Maxima heeft hier een restaurant. Op de camping zijn hele families, inclusief opa en oma, met halve lammeren en andere grote hompen vlees aan het BBQen. Dan weer heerlijke geuren, dan weer smerige rook, gelardeerd met Zuid Amerikaanse muziek.
Foto’s? Ik heb weer zulke mooie, maar het internet hier in Aregntinië is traaaaaaaaaaag
Donderdag verder door de Andes. Snel stromende rivieren, hoge ijsvlaktes, soms goede wegen, soms erbarmelijke wegen. Zo stegen we vijfhonderd meter in achttien haarspeldbochten op een weg zonder verharding. Ik moet wel zeggen dat er hard gewerkt wordt aan het verbeteren en verharden van de wegen, maar er moet nog zóveel gebeuren. Om een uur of vier kwamen we aan in het NP Queulat. We kregen daar een prachtige camperplek toegewezen en liepen daarna in een half uur naar een uitzichtpunt waar vandaan je in de hoogte een gletchermond zag. Het smeltwater viel wel honderd meter naar beneden in een meer. Een mooi gezicht. ‘s Nachts begon het hevig te regenen. In de reisgids stond al vermeld dat het er uitbundig kon regenen. Dat klopte dus.
Vrijdag zou ik een lange klauterwandeling gaan maken, en Cisca misschien ook, om nog dichter bij de gletcher te komen, maar de bergen waren in wolken gehuld en het regende onophoudelijk. We hebben er dus jammergenoeg van af moeten zien. We vertrokken in de regen richting Argentijnse grens. Een stukje van honderdachtenvijftig kilometer. Daar hebben we de hele dag over gedaan.
Onderweg op zo’n slechte grotegatenweg werd er hevig achter ons getoeterd. Ik stopte. Een minibusje passeerde ons en stopte voor ons. De chauffeur kwam naar me toe en maakte waggelende bewegingen. Oh nee .... niet weer een lekke band? Ik liep om de auto en inspecteerde de banden. Allemaal gewoon op spanning. De man was ondertussen naar ons toe gelopen en wees naar het rechter achterwiel. Ik zag niks. Hij wees op de bouten en toen zag ik het. Nee toch? Van de vijf bouten waarmee het wiel vast zit, waren en drie verdwenen en de twee overgebleven bouten waren ook al los getrild. Het wiel zat er niet recht meer onder! Ik haalde de moersleutel uit de auto en de man nam hem onmiddellijk van mij over. Hij schroefde de twee bouten vast en haalde uit een ander wiel een andere bout en zette die op het achterwiel. We bedankten hem uitbundig en hij ging er weer als een haas vandoor. Wat zijn de mensen hier toch behulpzaam! We reden zo’n honderd meter verder om de schroeven opnieuw aan te draaien. Dat heb ik een aantal keren gedaan totdat er geen beweging meer in te krijgen was. In het volgende dorp, vijftig kilometer verder, probeerde ik nieuwe bouten bij een Gomera te krijgen. Een Gomera is een bandenplakker. Ieder gehucht heeft een Gomera en die heeft het druk met het repareren van banden. Alleen maar plakken van banden. Echter, bouten had deze man niet en zo rijden we nu met drie wielen waaruit één bout ontbreekt. Het loszittende wiel was in El Calafate geplakt en de Gomera daar had het vastgezet, maar achteraf bezien had ik die bouten na een aantal kilometers weer moeten natrekken....
We hebben wel een engeltje op onze schouder die meereist, want wat had er niet kunnen gebeuren?
Ondertussen (zaterdag) zijn we weer in Argentinië beland. De grenspassage verliep vlotjes. Eerst meld je je aan Chileense kant bij een kantoortje met drie genummerde loketten. Je start bij een. Daar wordt je paspoort bekeken, al je gegevens in de computer ingetikt, je paspoort gestempeld, je DPI formuliertje (een verklaring dat je legaal Chilie ingekomen bent) ingenomen en dan mag je naar loketje twee. Bij al die loketten hangt een A4tje waarop staat: Niet op de balie leunen! Bij loketje twee zat een jong meissie met hele mooie nagels met figuurtjes erop. Zij vulde alle gegevens van de camper op een computer in, stempelde, parafeerde ons autoformulier en omdat we Chili uitgingen mochten we hokje drie overslaan. Daarna verder rijden naar de Argentijnse grenspost. Weer drie hokjes, weer stempels enz. enz. Daarna konden we doorrijden. Toch werkt alles efficient, want alles is binnen een half uur afgerond.
Na weer een honkebonkerige weg kwamen we in het plaatsje Trevelin, waar we in een mooie luxe supermarkt onze boodschappen deden. Opvallend is dat je zowel in Chili als Argentinië bijna overal met je creditcard kunt betalen. In het begin van de middag kwamen we op een camping aan een strand in het NP Los Alerces. De lucht was strak blauw en hebben zo de hele middag lezend op het strand doorgebracht.
Op onze i-pad hebben we iOverlander geinstalleerd. Hierin schrijven reizigers hun ervaringen op. Ik las dat in het volgende plaatsje Esquel begin januari het Hantavirus was opgedoken en dat je daar maar beter niet naar toe moest gaan. Volgens de Wereld Gezondheids Organistie sterft 38% van de patienten die het Hantavirus hebben opgelopen. Ook bij de grens waren er waarschuwingsposters opgeplakt. We hebben Esquel niet links, maar in dit geval rechts laten liggen.
Zondag eindigen we in het drukke en mondaine Bariloche. Martin, de broer van Maxima heeft hier een restaurant. Op de camping zijn hele families, inclusief opa en oma, met halve lammeren en andere grote hompen vlees aan het BBQen. Dan weer heerlijke geuren, dan weer smerige rook, gelardeerd met Zuid Amerikaanse muziek.
Foto’s? Ik heb weer zulke mooie, maar het internet hier in Aregntinië is traaaaaaaaaaag
-
28 Januari 2019 - 04:27
Hw:
Wat ben ik blij dat wij voor onze Amerikareis een kwaliteitscamper hebben geregeld! En wat onderga je al die bijna-ongelukjes schijnbaar met een opgewekt gemoed. Of let je er zorgvuldig op dat het angstzweet niet op je beeldscherm valt?
Ik ben wel bang dat je van al dat hobbelen en in- en uitstappen en op en onder de camper klimmen toch nog aardig wat lichaamsbeweging hebt, terwijl ik het hier rustig aan doe om onze training in februari gezellig te houden!
Je noemt ook de afstanden die je rijdt. Wij zijn onze reis aan het plannen en vragen ons af wat een redelijk daggemiddelde is. We zijn niet van plan elke dag te rijden, zo'n 500 km per drie dagen lijkt ons goed te doen. Jij hebt ervaring, kun je er wat over zeggen?
Groet,
Hw -
28 Januari 2019 - 04:52
Marianne:
Wij opgelucht dat jullie steeds boffen met de langs-de-weg-hulp en dat je de moed erin houdt. Maar we horen alleen jouw kant van het verhaal, Gert. Ik wens Cisca ook sterkte! We wachten heel geduldig op de volgende foto’s. XX -
28 Januari 2019 - 05:48
Bauke :
Dag Cisca en Gert, Geniet met jullie mee, heel goed engeltje reist er met jullie mee. De mooiste engeltjes die ik ooit ontmoette warten de engeltjes geschilderd door de Vlaamse schilder Dirc Bouts. Het zal wel een verzinsel van mij zijn maar de naam Bouts doet mij nu voortaan denken aan (wiel)bout. Ik ga in aprilweer naar Spanje en dan hoop ik weer een paar Dirc Boutsen te zullen zien. Het is dan niet te vermijden dat ik daar bij ook aan jullie zal denken. WAs gisteren op de koffie bij Teus: het overlijden van Joop Koopman heeft haar zeer aangegrepen; als Hanke weer wat op krachten nis gaan we wel weer een keer naar haar toe. Liep dee week drie dagen rond de Friese meren: heerlijk door de sneeuw, eindigend in het totaal stille in een pak sneeuw gehuld Sloten. Enfin ik wens jullie nog vele mooie dagen en hopelijk kom je nog een bandenplakker tegen die wel over extra bouten beschikt, hartelijke groet, Bauke -
28 Januari 2019 - 10:12
Cisca:
Het eerste wat we doen als we weer internet hebben is jullie leuke reacties lezen!
Fijn Bauke, dat je er bent voor tante Teus. Sterkte er mee.
HW: Gert zegt dat 500km in drie dagen goed te doen is.
Marianne: Gert maakt een opzet voor de stukjes en ik voeg toe en schaaf bij. Het is dus een co-productie en samen houden we het lachend!
Groetjes! -
29 Januari 2019 - 06:50
Marianne:
Blij dat te lezen, Cisca. -
29 Januari 2019 - 07:26
Christien:
Behulpzaamheid, meren, zon en regen,klauterpartijen, Martin. Barbecue,haarspeldbochten en gaten. En dan toch blijven lachen! Knap !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
