De laatste dagen

De laatste dagen

We zijn weer terug in de “gewone” wereld. Geen steile onverharde bergwegen meer waar ik soms achteruit terug omhoog moest om een tegenligger langs te laten die het verdomde iets opzij te gaan. Of waar zelfs de eerste versnelling de camper niet meer kon afremmen. Geen dagen durende stofwind die alles, maar dan ook alles onder de stof blies, ook in de camper. ‘s Avonds in bed kraakte het stof, zelfs ná het tandenpoetsen, nog tussen je tanden. De lens van mijn fototoestel weigerde na het nemen van een foto zich weer in te klappen. 

We rijden de laatste kilometers richting Santiago. Heel saai over nette (tol)autowegen met keurige benzinestations waar je weer echte koffie kunt krijgen.

We hebben kunnen zien dat de middenklasse en de hele rijken het in Chili beter krijgen. Er worden veel nieuwe huizen gebouwd en overal worden de wegen verbeterd. In Argentinië ziet het er een stuk slechter uit. Er is een enorme inflatie. Kostte een camping in januari vorig jaar nog 100 pesos, in november 150 en nu 200 pesos. Stond in onze vijf jaar oude reisgids dat toegang tot een park 35 pesos kost, dan betaalden wij nu 6000 pesos. We hebben daar ook meer armoede gezien. Op de campings merk je er weinig van. Daar worden halve lammeren en hele runderborsten op de BBQ gegrild. Aan het eind van de morgen begint het voorbereidende werk en het eindigt in de middag met enorme stukken heerlijk ruikende stukken vlees op grote borden. Toen wij bij de slager een lapje vlees van 250 gr kochten keek hij ons meewarig aan. Is dit alles? En wat zijn de mensen vriendelijk. Hulp krijg je overal. Nergens hebben we ons onveilig of bekocht gevoeld. 

En dan de taal. Ja, ons Spaans is langzamerhand wel wat verbeterd. Van nada tot un poquito, een klein beetje. Veel woorden en uitdrukkingen hebben we leren verstaan. Zo weten we nu wat Peligro betekent: gevaar. Een rekening in een restaurant vragen? La cuenta, por favor! Slechts enkele Chilenen of Argentijnen spreken Engels, maar nooit is de taal een barriere geweest. We hebben ook hele leuke gesprekken met jongeren die wel (wat) Engels konden spreken. Vaak met google translate op hun of onze telefoon.

Ook het verkeer is voor mij verrassend relaxed. Niks geen getoeter, bij kruisingen wacht iedereen rustig zijn beurt af. Hoe de regels zijn weten we nu nog steeds niet, maar het is zoiets als wie het eerst komt, het eerst maalt en een doorgaande weg heeft altijd voorrang. En af en toe staat een bord met “pare” en moet je voorrang geven. Het begin van een snelheidsbeperking wordt goed aangegeven. Maar daarna zoek je zelf maar zo’n beetje uit wanneer je denkt dat je weer harder mag rijden. Nooit een bordje einde snelheidsbeperking gezien. Maar pas op voor drempels. Die vind je in ieder dorp of gehucht. Ga je er niet echt stapvoets overheen, dan ligt op zijn minst de hele inhoud van de koelkast over de vloer. We hebben bijna 5000km gereden. Punta Aranas, waar we onze camper ophaalden, ligt net zover van de evenaar als Hamburg. En Santiago net zo ver van de evenaar als Casablanca. Die afstand hebben we door de Andes gereden. Chili is zói lang gerekt. Van noord naar zuid is het evenlang als van Kopenhagen naar Timboektoe in Mali!

Vanuit het koude stormachtige zuiden zijn we door de Andes nu in het hete droge en lage midden van het land aangekomen met temperaturen van boven de 30 graden. We zijn vijf weken onderweg geweest maar het lijkt wel een jaar. We hebben zo veel mooie dingen gezien. En de pech dan die we hadden? Ach, die zijn we eigenlijk al weer vergeten. Ik zal zondag de kachel in Achlum alvast aan zetten zodat we woensdag in een verwarmd huis thuis hopen te komen.

Het was leuk, heel leuk om jullie reacties te lezen en we hopen dat jullie ook een beetje genoten hebben van onze reis.