De luxe kant van Argentinië

Maandagochtendkunnen we gelukkig ons vorige verslag posten. Dank voor het medeleven! Maar foto’s... Ho maar. 

De dag begint met een douche. Nu is dat hier altijd een avontuur. Is er warm water? Is het niet al te vies achter het groezelige douchegordijntje? Als dit met ja kan worden beantwoord begint het pas echt. Is de douche warm, dan is dat hier heet. Zeg maar kokend. Je mengt het bij met koud zoals we dat ook vroeger in Nederland gewend waren. Maar door de wisselende waterdruk varieert de temperatuur van koud, dus gauw onder de douche weg, tot kokend, nog sneller onder de douche weg. Het meeste water wordt zo verspild. Maar dt is de eerste camping waar je de douche goed kon regelen als je de knop er steeds weer opdeed. Heerlijk!

We vertrekken richting het Llao Llao hotel, spa en golfbaan. Dit is een wereldklasse hotel waar de groten (?) der aarde zich regelmatig ophouden. Bariloche is ook een beroemde wintersportplaats. Daar willen we koffie gaan drinken. Aangekomen bij het hotel parkeren we onze camper op de openbare parkeerplaats. Het hotel ziet er indrukwekkend uit. Ineens worden we aangesproken door een Nederlands echtpaar dat ook door Argentinië reist. Mevrouw wist te vertellen dat Alex en Maxima hier de eerste dagen van hun huwelijksreis hadden doorgebracht. We liepen langs een wachtpost en we verwachtten tegengehouden te worden. Nee hoor, we werden vriendelijk toegeknikt. Zo liepen we langs de receptie de lounge in. Aan de serveerster vroeg ik of we koffie konden drinken. Geen enkel probleem, een enkele of een dubbele? Graag een cafe double! Je ziet het, mijn Spaans gaat met sprongen vooruit.

Even later serveerde ze lekkere koffie met koekjes en een glaasje prikwater erbij. We vroegen ons wel af wat dit zou gaan kosten. Ken’t skele jûh... Toen ik de rekening gevraagd had bleek het hele zaakje nog geen acht euro te hebben gekost. Een koopje voor zo’n ambiance!

Na deze luxe verwennerij togen we Bariloche in om mijn drie nieuwe wielbouten op de kop te tikken. Eerst maar eens naar de VW garage. Nee, die hadden ze niet, ik zou bij de Goodyear moeten zijn. Die had ze ook niet. Misschien is er driehonderd meter verder één, maar Bulnera heeft ze zeker. Het is nu tien voor één en alles is van één tot drie gesloten. Ik rennen naar het eerste adres waar ik klokslag één uur aankwam. Nee helaas. Dus eerst maar even eten. We reden naar de boulevard langs het meer en gingen lekker op een muurtje zitten eten. Een jonge agente op een fiets sprak Cisca aan dat we de auto daar niet alleen moesten laten staan want dan was de kans groot dat er ingebroken zou worden. Alle deuren op slot en vlak bij de camper blijven was het advies. Om drie uur stonden we voor Bulnera waar even na drieen de rolluiken piepend en krakend omhoog gingen. En ja hoor, ze hadden drie bouten voor ons. Eindelijk.

We zitten nu weer in Chili in een restaurant met snel internet, ik probeer nog wat foto’s bij te sturen.

Update1 februari:

Het upoaden van foto’s is gelukt, maar jullie hadden daarvan geen mailtje ontvangen. Gisteren hebben we een ruige tocht door het NP Conguillio over de gestolde lavavelden van de uitbarsting van de vulkaan Lliama in 2008. Wéér heel mooi. We zitten nu op de autoweg richting Santiago en hebben goed internet bij een tankstation.