Twee dagen Chili die lijken als twee weken

De eerste twee dagen.
Onze vlucht van Amsterdam naar Santiago verliep voorspoedig. Gelukkig zaten we met z’n tweeen op de eerste rij van drie stoelen én een zee van voetenruimte. Cisca kon zelfs op de grond (proberen te)slapen. Bij de tussenlanding in Buenos Aires moesten we allemaal het vliegtuig uit, trap af, door de securetycheck (één poortje voor 289 passagiers) om twee uur later weer ons plekje in KLM vliegtuig op te zoeken en in minder dan 2 uur door te vliegen naar Santiago de Chile. Santiago, een stad van 4 miljoen inwoners, ligt tussen de Andes, met toppen van 6000m, en de Grote Oceaan. Het laatste stukje vlogen we tussen de toppen door om de landing in te zetten. Een schitterend gezicht.
Na aankomst in ons hotel, Hotel Lorete, aan de rand van het centrum en naast een studentenwijk, hebben we ons heerlijk opgefrist. Dat was nodig. Even liggen en daarna de stad in. Wat een leuke stad, heel levendig, veel jongeren en heel Europees. In één straat stonden allemaal kleine stalletjes en daar bleken waarzeggers in te zitten. Ik denk dat aan het begin van het jaar veel mensen willen weten hoe dit jaar er voor hen uit gaat zien.
Onze wandeling eindigde bij het presidentiele paleis dat in 1973 tijdens een militaire staatsgreep gebombardeerd werd en de toemalige president, Salvador Allende, daar toen zelfmoord pleegde. We zijn toen in de metro gestapt. Dat had heel wat voeten in de aarde. Ik wilde gewoon twee kaartjes bij een loket kopen. Daar begreep ik dat ik eerst een soort OVpas diende aan te schaffen. Uiteindelijk lukte het met handen en voetenwerk één OV pas met 2 kaartjes erop geladen, te bemachtigen.
Met de metro reden we in de richting van een groot stadspark. Eén van de grootste stadsparken ter wereld. Nu hadden we genoeg gelopen, maar ik wilde graag met een oud kabeltreintje een berg in dat park op en dat was op de kaart nog maar een klein stukje. Dat was het dus niet. Toch was dit een hele leuke wandeling dwars door een studentenwijk. Op straat allemaal kleine terrasjes waar paartjes met één flesje bier en twee glaasjes zaten te kletsen. Alleen was één biertje wel een fles van 1 liter, ook Heineken wordt hier in liter flessen verkocht. Kleine biertjes worden er niet geschonken. Uiteindelijk kwamen we met de tong op onze schoenen bij de kabeltrein aan die ons boven op een berg bracht.
Vanaf de top heb je een schitterend uitzicht over de stad en de Andes direct achter de stad. Daar was gelukkig een terrasje waar we wat gedronken hebben. Jong en oud om ons heen zaten uit grote doorzichtig plastic bekers te lepelen. Een soort limonade met twee perziken erin en onderin een soort zaden die erg op maiskorrels leken. Hierna zouden we uit eten, maar we waren zo moe dat we wat broodjes hebben gegeten en toen rond negen uur (drie uur ‘s nacht in NL) in een diepe slaap gevallen zijn.

Ik heb jullie nog niet alles verteld. Als globe trotters denk ik dat we alles vooraf goed geregeld hadden. Niet dus. Toen ik geld op het vliegveld wilde pinnen lukte dat niet Chilenen weten het aan feit dat het oud en nieuw was geweest en de automaten zonder geld zaten. Maar na een aantal mislukte pogingen bij verschillende automaten lukte het niet en toen één automaat melde dat ik een ongeldig pasje zou hebben werd ik ongerust. Ook Cisca haar pasje werkte niet. Toen maar de INGbank gebeld... uw pasjes staan niet op wereld dekking! Gelukkig kon dat telefonisch geregeld worden. Dus weer naar de automaat in een supermarktje in de buurt van ons hotel. Gelukkig, het werkte, Ik trok zomaar 200.000 Chileense pesos uit de machine. Hiep hiep hoera!
Daarna gingen we de stad in en ‘s avonds haalde ik al onze spullen uit ons kluisje in onze hotelkamer. Maar wat was er niet meer.... mijn bankpasje! Waar we ook zochten, nergens te vinden. Ik de bank weer gebeld om het pasje te blokkeren. Nou, zei meneer ING, ik kan ook het pasje weer terug zetten op Europa, dan kan je het pasje altijd weer gebruiken als je hem toch vindt. Doe dat maar. Ik begreep maar niet waar dat pasje was. Verloren? Geen idee....
Vanmorgen dan maar met Cisca haar pasje geld pinnen. Dat lukte weer niet. Weer terug naar het hotel En weer meneer ING gebeld (via Skype)..... nee, het pasje van Cisca stond niet op wereld dekking, maar dat werd direct geregeld. Weer naar de geldautomaat in de mij ondertussen zeer bekende supermarkt. Ik geldpinnen. Ja gelukkig er kwam geld uit. Maar waar blijft mijn (Cisca’s) pasje nou? Hoe ik ook naar de machine bleef kijken. Het pasje zat erin en kwam er niet meer uit. Nu hebben we dus niks meer, schoot het door mijn hoofd. Er liep een chefachtig persoon rond die ik aansprak. Deze aardige man sprak geen Engels en ik geen Spaans. Maar hij begreep wel wat ik bedoelde en liep met me terug naar de pin automaat. Hij drukte op een knopje rechtsonder in het scherm en.... hup het pasje kwam weer te voorschijn. Gracias stommelde ik. Ineens schoot het door mijn hoofd dat ik gisteren, blij dat ik eindelijk geld had, mijn pasje ook niet had terug gekregen. In Nederland moet je eerst je pasje pakken voordat je geld krijgt en hier soms ook.
Nu moest ik de man duidelijk maken dat mijn pasje gisteren waarschijnlijk in de machine is blijven zitten. Zeg dat maar eens in het Spaans. Gelukkig heb ik Googletranslate op mijn telefoon dus typte ik in dat gisteren mijn pasje waarschijnlijk in de machine was achter gebleven. Hij begreep het en ik moest mee naar zijn kantoortje. Hij trok een la open en er kwam een dikke stapel pasjes tevoorschijn. Inderdaad zat mijn pasje er tussen. Nu moest ik weer terug naar het hotel om mijn paspoort te halen om te bewijzen dat het mijn pasje was. Ondertussen was het busje dat ons naar de luchthaven zou brengen ook bijna gearriveerd dus ik rennen naar de supermarkt. De chef stond me op te wachten en schreef al mijn gegevens op een lijst en nadat ik het getekend had kreeg ik mij pasje terug. Wat een opluchting. Nu moets ik nog snel het pasje weer op wereld dekking zetten. Gauw met ING bellen. “Nee meneer, ik kan u niet helpen, ik schakel u door naar een andere afdeling.... tuuut......tuuut.....tuuut.... om een lang verhaal kort te maken: het is gelukt.
Toen naar het vliegveld. Daar aangekomen stonden er honderden mensen in een rij, wij aanschuiven, eerst voor het inchecken van de bagage en later om het af te leveren.
Niet zeuren, ff doorbijten. Na een uur in de rij staan werd onze bagage gewogen en... zet jullie tassen maar op die stapel?! Oké, zo gezegd zo gedaan. Cisca en ik keken elkaar eens aan. Zou onze bagage wel mee gaan? Dat zullen ze wel goed regelen toch? Nee dus.... na aankomst in de hele mooie en spiksplinternieuwe terminal
van Puerto Montt kwam onze bagage niet van de lopende band. Een man van de luchtvaartmaatschappij, Latam, ging op de band staan en sprak ons in rap Spaans toe. Het bleek dat de bagage nog in Santiago stond. We moesten, na een tijd wachten, een formulier met onze (verblijfs)gegevens invullen. Vanavond zouden onze koffers bij ons hotel worden afgeleverd. Het is hier nu 10 uur en er is nog niets afgeleverd en morgen om half 12 moeten we op de veerboot naar Puerto Natalis ingechecked zijn. Daar zitten we 4 dagen aan boot... hoe zal dit aflopen?

We zijn nu 2 dagen in Chili, maar het lijkt alsof we al weken weg zijn. De komende dagen is er geen nieuws, want we zitten dan aan boord ven het veerschip de Evangelistas op weg naar Puerto Natales. Er is geen internet aan boord en ook geen mobiel bereik. Tot over een paar dagen!