Torres del Paine
Blijf op de hoogte en volg Gert
17 Januari 2019 | Argentinië, El Calafate
Torres de Paine
Ducktape was zelfs bij de beste gereedschapswinkel van het stadje onbekend. De supermarkt had bruin 3M tape, dat voldeed. Raam dicht geplakt. Voor vertrek nog even tanken en de twee jerrycans op het dak bij laten vullen voor het geval dat. Op weg naar het NP Torres del Paine. Ongeveer twee en een half uur rijden naar de ingang van het park. Toen we onderweg stopten om een foto te maken bleek één van de jerrycans te lekken waardoor de hele achterkant onder de dieselolie zat. De dop zat er goed opgeschroefd, maar waar het lek zat was zo niet te lokaliseren. De tank zat vol dus eraf halen en de tank mee vullen was geen optie. Gewoon doorrijden en genieten van de steile bergen en de indrukwekkende vergezichten.
Uiteindelijk belandden we op een grote parkeerplaats vlak bij een uitzichtpunt waar je de Gray Glacier zou kunnen zien. We hebben daar heerlijk geslapen. Een verkoudheid had mij al eerder te pakken gehad en nu was het Cisca’s beurt om met verhoging in bed te kruipen. Ik ben toen een drie uur durende wandeling gaan maken op een schiereiland waarvandaan je de ijsbergen en de gletcher kon zien. Steeds met een snijdende wind, dan weer donker en regen, dan weer een lenteachtige zon. Heel verfrissend. Tegen de middag was Cisca weer wat opgeknapt en hebben we onze tocht door het park vervolgd om uiteindelijk op de Chileens/Argentijnse grens te belanden. Opvallend is hoe goed de hoofdwegen in Chili zijn en er wordt overal met modern materieel aan de weg gewerkt. We belandden in een klein dorpje met een museumpje (gesloten), een brandweergarage en een vliegstrip. We mochten voor het museumpje onze nacht doorbrengen. Wat een mooie dag was dit.
De volgende dag om 9 uur meldden we ons bij de Chileense grenspost waar we vlot en vriendelijk doorgelaten werden. Vijf kilometer verderop was de Argentijnse grenspost. Heel wat armoediger en minder vriendelijk. We hadden nog appels, peren, tomaten, kaas, eieren yoghurt en boter en volgens de boekjes konden die soms wel en soms niet mee de grens over. Vandaag dus niet. Alles werd in een grote ton gegooid die even later door een Argentijnse beambte mee naar achteren genomen werd. Dat ze maar lekker van onze peren mogen genieten! De mooie Chileense weg veranderde in een bokkig grindpad.
We gingen op weg naar El Calafate. Dat doet me direct aan Syrië denken. Toch heeft het niks met een kalifaat te maken. Een calafate is een lokale zuurbes.
Na een aantal kilometers draaien we een hoofdweg, ruta 40, op. Deze weg zullen we ook later nog vaak tegen komen. We moeten nog 210 km. Of 290, dan reden we 80km om, maar was de weg beter. Ik koos voor de 210 km. Dat hebben we geweten. De weg is over 60 kilometer werkelijk verschrikkelijk, maar we worden wel beloond met een werkelijk adembenemend uitzicht op de pampas met daarachter de witte toppen van de Andes. We stoppen om het in ons op te nemen. Ik loop om de auto en het lijkt dat de rechter achterband wat zacht is. Eerst maar wat foto’s maken. Bij het inladen blijkt
de achterband echt zacht te zijn. Oké, dat wordt band verwisselen. Ik haal de krik achter mijn stoel vandaan en begin alles in gereedheid te brengen. Reservewiel pakken, dat ging zonder problemen, krik wat opkrikken. Hé, de krik wil niet omhoog. Wat ik ook pompte, de krik werkte niet. Gelukkig zijn er meer mensen die van het uitzicht willen genieten en zo komen twee auto’s met zes jongeren naast ons staan. De stoere binken willen de bouten alvast losdraaien, terwijl een ander op zoek gaat naar een goede krik. Één bout wil niet los. Die grote binken dagen elkaar uit om hem maar even los te trekken. Nada, niet dus, zelf niet met behulp van cola. Ook hun krik zou niet helpen, veel te licht. We bedanken de mannen en wuiven ze uit. Ik ga mijn sateliet SMStelefoon klaar maken om hulp in te roepen. Van mobiel bereik is hier geen sprake. Toen kwam een Pick-up truck met vier mannen langs. Zij wilden wel helpen. Hadden het juiste gereedschap en zware krik. Wij spreken geen Spaans, zij geen Engels. Hun onderlinge conversatie leek wel Duits??? Nu weten we dat er in Argentinië nog oude Duitse colonies zijn dus.... Het was anders. Het bleken Oost-Tirolers te zijn die op vakantie in Argentinië waren. Binnen een half uur was onze camper weer rijklaar. Met een vriendelijk “Auf wieder sehen” hebben we ze opgelucht uitgezwaaid en vervolgden we onze reis.
Vandaag verplichte rustdag in El Calefate. Nou ja, we hebben de band laten repareren en een reparatieploeg van onze camperverhuurder probeertf de koelkast weer aan de praat te krijgen (niet gelukt), onze lekkage te verhelpen (moet nog blijken), onze lekke jerrycan van het dak te halen en te vervangen (gelukt) en onze kapotte achterruit te vervangen (komen ze voor terug) Dit alles wordt vervolgd...
Ineternet hier heel traag, dus of foto’s sturen lukt moet nog blijken
-
17 Januari 2019 - 17:15
Dick:
Hoi Luitjes,
Van El Calefate komt het nederlandse woord opkalefateren (vroegere zeevaarders herstelden boten van het hout van de zure bes).
Hopelijk verloopt de resr van jullie reis wat voorspoediger!! We gunnen het jullie van harte. -
17 Januari 2019 - 17:18
Gert:
Wat leuk Dick, nooit geweten! -
17 Januari 2019 - 17:32
Maria:
Wat de foto’s betreft Gert, je hebt toch geen moeite met koffie en gebak? -
17 Januari 2019 - 17:49
Christien:
Oei, dit valt even tegen. Zoveel tegenslag en toch nog op schema. Knap!! Jullie hebben toch wel kleine presentjes zoals Hollandsche klompjes bij je om uit te delen aan al die hulpdiensten? Dat helpt echt!!!!!
-
18 Januari 2019 - 06:50
Hans Van L:
Jeetje, wat zijn jullie een stel avonturiers....respect!
Wat een prachtige ervaring. -
18 Januari 2019 - 10:23
Marianne:
Hm, na dit te lezen kijken wij nu ook echt uit naar onze camper vakantie....
Maar.... de foto’s tonen dat het landschap alles de moeite waard is.
-
18 Januari 2019 - 23:12
Cisca:
Gelukkig hebben jullie je camper bij een betrouwbaar adres geleend, Marianne! -
20 Januari 2019 - 16:15
Lonneke:
Poeh! Lekker zo’n betrouwbare camper. Wat een mooie tocht! Ben blij met jullie satelliet sms telefoon -
21 Januari 2019 - 12:09
Annie De Vries:
Woow, weer zoiets, wat jullie allemaal niet overkomt!
En wat je tegenkomt in de middle of no where, ik weet nog dat Cisca een dochter van de Fam. Koekoek
ergens aan de westkust van Amerika ontmoete op een prachtige lokatie, te genieten van het uitzicht.
Wij genieten hier van al die verhalen.
Succes verder, er is nog geen elfstedentocht in de maak hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
