van Hong Kong naar Christchurch

Bij het digitaal inchecken voor de vlucht naar Nieuw Zeeland gaat er iets mis. Ik krijg een (digitale) boarding card maar bij Cisca is er een probleem en zij krijgt er geen. Wat we ook proberen, het lukt niet. Dus maar op tijd naar de luchthaven om dit probleem op te lossen. We rijden weer boven voorin de dubbeldekker door Hong Kong. Ook door de arme rommelige wijken waar het een drukte van belang is.

De bus zet ons keurig voor de vertrekhal af en we zien direct een balie van Cathay Pacific, onze luchtvaartmaatschappij. Wij leggen het probleem aan de baliemedewerker uit. Hij tikt wat op zijn toetsenbord en zegt: “Opgelost!” Waar hebben we ons druk om gemaakt?

We trekken onze boardingpassen m.b.v. onze paspoorten uit een automaat. Daarna naar de selfservice bagage drop-off. Daar duw je je paspoort in een gleuf, wordt er een foto van je gezicht gemaakt en rolt er een label voor je koffer uit de machine. Met de handscanner scan je dat in en de koffers verdwijnen direct op een lopende band.

Dan paspoortcontrole. Ook hier je paspoort in een gleuf, een foto van je gezicht en het poortje gaat open. Ook de security verloopt soepeltjes. Alleen bij mij gaan er rode lichtjes branden. Als ik vertel dat ik een pacemaker heb lachen ze vriendelijk en mag ik doorlopen.

De vlucht van 11 uur naar Christchurch verloopt gladjes maar wat is het weer een kolere end zeg…. Ik doe een dutje, Cisca leest een boek. Na de landing door de controle. Grote borden met waarschuwingen wat je allemaal niet mag invoeren uit angst voor het importeren van ziektes. Geen zaden, geen zuivel, geen vlees, geen modder aan je schoenen, geen dit, geen dat, overtreding.. $400… = € 220.

Ja, we hebben wat crackers en pakjes cup-a-soup mee. Toch maar aangeven. Een vriendelijke mevrouw bekijkt de inhoud nauwkeurig en beslist dat het mee mag. Daarna gaat de bagage van alle passagiers nog door een X-ray scanner. De beambte vraagt of de schoenen van Gert ook bekeken zijn want stel je voor dat daar buitenlandse blubber met ziektekiemen op zit. Eh…ja..(nee dus) en dan zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Eerst wat geld pinnen, NZ telefoonnummer activeren en wat eten en koffie drinken. Een beetje op adem komen want zo’n reis hakt er wel in.

Met bus 8 naar ons hotel in het centrum van Christchurch (380.000 inwoners). Wat een herademing na de drukte van Hong Kong. Hier loopt iedereen relaxed keuvelend over straat. Het centrum doet me onmiddellijk denken aan Rotterdam. Het Rotterdam van de jaren 60. Allemaal nieuwe gebouwen en straten met grote lappen onbebouwde grond ertussen. Met hier en daar nog enkele oude gebouwen. In 2011 is het centrum van Christchurch getroffen door een enorme aardbeving waarbij118 mensen omkwamen en de meeste gebouwen onherstelbaar beschadigd werden. De Cathedraal wordt hersteld en daar zijn ze nog wel even mee bezig.

In het hotel eerst maar 2 uurtjes plat om weer in het nieuwe tijdritme te komen.

Hong Kong heeft 7 uur tijdsverschil met Nederland en Nieuw Zeeland weer 5 uur met Hong Kong. Totaal dus precies 12 uur. Daar moeten we flink aan wennen. Uit verveling klik ik in onze hotelkamer de tv aan. We vallen met onze neus in de boter. Er wordt verslag gedaan van een 2-jaarlijks Maori dans/zang festival waar 70.000 bezoekers komen. Erg bijzonder en indrukwekkend om te zien. De nieuwszenders slaan we over, we steken deze weken onze kop in het zand.

Zaterdag de camper ophalen. We zijn vroeg bij het verhuurbedrijf. Na enkele moeilijke vragen zoals “aan welke kant van de weg rijdt U in NZ” beantwoord te hebben krijgen we de camper mee. Het is een 7,5 m lange Mercedes bus. Na de bagage bij het hotel opgehaald te hebben stoppen we ergens in Christchurch om TomTom instructies te geven.

Daarna wil ik de auto van de handrem afhalen om verder te rijden maar er gebeurt niets. Alsof de kabel was gebroken. Nog eens trekken, elkaar wat hulpeloos aankijken, instructies zoeken en het nog eens proberen. Niets. Ik bel met de hulplijn waar ik eerst na 10 minuten wachten wordt afgegooid. Nog eens bellen, nu word ik vlot geholpen. De oplossing is erg eenvoudig (...) ga naast je stoel staan en trek met 2 handen héél hard aan de handrem, nee nog harder, daarna het knopje indrukken en hij is van de handrem af. Je moet het maar weten.

We hebben een hele boodschappenlijst en rijden naar een hele grote supermarkt die PAK’N BAK, heet. Parkeren met zo’n lange bus is lastig, ook al omdat hij een grote draaicirkel heeft maar daarvoor is Cisca het oog buiten.

Om 3 uur staan we op een grote camping bij het strand. Eindelijk we kunnen beginnen. Ook zondag blijven we hier om daarna helemaal fris op pad te gaan. Het is schitterend weer, zon en 25 gr en we hebben een lange wandeling over het strand gemaakt.