8. van het noordelijkste puntje naar Auckland

8. van het noordelijkste puntje naar Auckland

Van het noordelijkste puntje, Cape Reinga, rijden we in schitterend weer naar het zuiden door een bijna leeg land. Bij huizen zie je regelmatig Maorivlaggen wapperen. Er zijn naast de officiële Australische vlag twee Maori vlaggen. De ene vlag is een wit vlak met een rood kruis, zoals de Engelse vlag, met daarin in het linker kwart nog een rood kruis met in ieder vlak witte ster. Dit is de door de Engelsen goedgekeurde United Tribes vlag uit 1835. Deze symboliseert de met Engeland overeengekomen onafhankelijkheid van Nieuw Zeeland. In 1840 werd dit door het verdrag van Waitangi tussen de Engelsen en alle 60 hoofden van Maori stammen bevestigd. Alleen is er nu nog steeds onenigheid over de vertaling van die overeenkomst. Zijn de Maori nu zelf de baas zoals in de Maori versie staat of zijn het uiteindelijk toch de Engelsen die het voor het zeggen hebben, zoals het in de Engelse versie staat.

De tweede vlag, rood, wit en zwart is pas in 1990 door de Maori zelf ontworpen.

Niet ver van Cape Reinga zien we enorme duinen opdoemen, de Giant Sand Dunes. Als wij er over een hobbelige gravelweg naar toe rijden zien we 2 mensen omhoog ploeteren. Door deze twee figuurtjes, die halverwege het duin lopen, kun je goed zien hoe enorm hoog die duinen zijn, zo’n 150m. Je kunt er een soort surfplank huren om naar beneden te glijden. We boffen, bij het verhuurhokje is niemand te vinden. Wij hoeven er dus zelfs niet over na te denken om eerst naar boven te ploeteren om daarna al zandhappend naar beneden te suizen. Wij blijven vol ontzag beneden staan.

We moeten weer een supermarkt in en vinden daar een bak met vruchten die we niet kennen. Hij zijnfeijoas. Een vrucht die oorspronkelijk uit Brazilië komt maar die ook hier wordt geteeld. Een winkelbediende is zo aardig een mes te halen en er eentje voor ons open te snijden en te laten proeven. Lekker aromatisch en ananas-achtig. We kopen er een paar.

Aan het eind van de dag vinden we geen officiële camperplek in de buurt dus zoeken we een wilde plaats. We rijden een zijweg in en komen bij een wat vervallen kerkje in het niks. Een mooie plek om te overnachten. Dan stopt er een auto naast ons. Twee Maori dames stappen uit, doen het hek van de kerktuin open en gaan takken opruimen. Ik stap uit en vraag of ik mag helpen. Dat mag. Als we klaar zijn raken we in gesprek over het ontstaan van het kerkje en de geschiedenis van Nieuw Zeeland. In 1920 was het Noorder Eiland boven Auckland nog voor 89% bedekt met Kauri bomen. Die zijn bijna allemaal gekapt en vervangen door eentonige dennen productiebossen. Ze vinden het een schande. Het gaat hier alleen maar om geld. We praten nog over van alles en nog wat. Ook hier komt het verdrag met de Engelsen uit 1840 ter sprake. Dat zit de Maori nog steeds hoog. Het blijkt dat de oudere dame de kerk heeft gekocht om hem voor de toekomst, niet als kerk maar als gebouw, te bewaren. We krijgen een uitgebreide rondleiding door het kerkje.

Om de volgende dag niet twee uur om te hoeven rijden nemen we de veerpont over de Hokianga Harbour. Harbour betekent hier baai. Een overtocht van 15 minuten. Het op- en afrijden van de pont, het is laag water, is nog wel een dingetje. De camper is lang en heeft achter een lange overhang die de grond zou kunnen raken. Mede door de juiste aanwijzingen van de pontbaas verloopt alles zonder problemen. Weer verder en na ongeveer 50km komen we bij de monding van de Hokianga Harbour. We lopen naar een uitzichtpunt op 60m hoogte vanwaar we een fantastisch uitzicht over de monding van de baai en de tegenoverliggende duinen hebben. De golven bulderen tegen de rotsen. Aan de overkant ligt een eindeloos lijkend strand. Indrukwekkend. Verder richting Auckland, door het oudste nog bestaande oerbos van Nieuw Zeeland met enorme nog overgebleven Kauri bomen. Het lijkt een ondoordringbaar bos. Naar de dikste en oudste boom is een voetpad aangelegd. Om er te mogen komen moet je eerst je schoenen heel goed vegen en daarna worden je schoenen (en onze tenen) met desinfect besproeid. Een ambassadeur van de bomen, dat staat op haar vestje, vertelt dat deze boom een doorsnede heeft van 17 meter en 51 meter hoog is. De boom is 2000 jaar oud. Ze zijn als de dood voor de dieback ziekte die door vervuilde grond wordt verspreid en waar deze bomen erg vatbaar voor zijn en aan dood gaan. Verderop is een Kauri museum. Hier wordt het verhaal van de kap van de Kauri bomen heel beeldend verteld. Op foto’s kan je zien hoe tussen 1860 en 1950 deze woudreuzen uit het bos gehaald werden. Er staan oude zaagmachines, een enorme plank van Kaurihout en een versteend stuk Kauri boom van 45.000 jaar oud. Er is ook een grote collectie Kauri gum. Wanneer een Kauri boom wordt beschadigd vormt zich gum op de wond dat uithardt in de lucht. Het is als het gepolijst is doorzichtig goud/bruin en veel geld waard.

Woensdag is de laatste reisdag. Onderweg zien we vanaf de hoofdweg ineens hele grote sculpturen op zo’n kilometer afstand op heuvels staan. Zo groot dat je je ogen niet gelooft. Ineens herinner ik me dat ik jaren geleden een documentaire hierover over heb gezien. Dat heeft toen een enorme indruk op mij gemaakt. Ondertussen zijn we er al voorbij gereden dus keren we om. Nergens staan borden en ook onze reisgidsen reppen er niet over. We rijden op goed geluk een gravelweg in die in de richting van dat park loopt. We komen bij een hek en kunnen het kilometers grote park van een afstandje bekijken. Het is de Gibbs Farm. Wereldberoemd met enorme constructies gemaakt door beroemde kunstenaars. Heel bijzonder. Het is een privé domein van 990 hectare dat één dag per maand voor het publiek wordt opengesteld. Helaas niet vandaag.

We rijden uiteindelijk naar een kustplaatsje Takapuna aan de rand van Auckland om de camper schoon te maken zodat we hem donderdag in Auckland kunnen inleveren. We overnachten dan in een hotel om op vrijdag naar Hong Kong te vliegen. Daar overnachten we één nacht in een hotel bij het vliegveld om dan zondagmorgen op Schiphol te landen.