7. naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland

7. op naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland

De aankondiging van ons vorige verslag hebben jullie dus minimaal 13 keer ontvangen. Zo zal het jullie niet ontgaan zijn dat er een nieuw verslag was. Een technische storing bij waarbenjij.nu.

Vanaf Hot Water Beach rijden we langs de Stille Oceaan verder noordwaarts naar het wereldberoemde Cathedral Cove. Na een flinke tippel en flink wat trappen op en af bereiken we het strand. Gelukkig zijn we vroeg want op de terugweg komen we massa’s mensen tegen. Verder gaan we weer. Een bochtige weg, dan weer op zeeniveau, dan weer klimmend en draaiend de bergen in om kilometers verderop weer langs mooie stranden op zeeniveau terug te keren. We lunchen op een picknicktafel bij een strand met uitzicht op de bulderende golven van de Stille Oceaan. Meeuwen proberen ons brood te roven. En verder gaan we weer. De plaatsjes waar we door heen rijden zien er wat armoedig uit. Nieuw Zeeland is een mengeling van Brits, Amerikaans en Europees. De oude huizen hebben typische Engelse schoorstenen, terwijl de moderne huizen er meer Amerikaans uitzien. Lage grote houten bungalows. Maar waar we ook rijden, de gazonnetjes zijn (Engels) gemillimeterd. Niet alleen de eigen tuin maar ook het hele stuk langs de openbare weg en alles erom heen ligt er strak gemaaid bij. Hoe armoeiig en verwaarloosd een huis ook is, het gras is strak gemillimeterd.

We komen op zondag in Coromandel. Een slaperig stadje met een aantal Indische, Thaise en andere afhaalrestaurants. We besluiten bij het tentje waar de meeste locals zitten Fish and Chips te eten. We slapen daar op een parkeerterrein waar 4 plaatsen voor campers zijn gereserveerd. Een bord vermeldt dat we om 8 uur in de ochtend weer vertrokken moeten zijn. Zou dat echt zo zijn? De vier plaatsen zijn ’s avonds bezet. Klokslag 8 uur rijden de drie andere campers weg. Ook wij dan maar, want $400 boete willen we niet riskeren. Dus ongewassen, ongeschoren en zonder ontbijt met thee en koffie gaan we op pad. Na een paar kilometer is er langs de weg een parkeerplaats op een uitzichtpunt: links en rechts de zee. Nu kunnen we ons ochtendritueel hervatten. Een ontbijtje met een eindeloos uitzicht kan niet beter!

Verder noordwaarts rijden we Auckland via (tol)autowegen voorbij. We slapen, na een bezoek aan onze huissupermarkt Pak ’n Save, aan het water vlakbij Whangarei. Ook hier, zoals bij alle plekken aan zee, vind je palen met daarop een luchtalarm. Deze zijn geplaatst om na een aardbeving een Tsunami alarm af te geven. Overal staan borden met instructies wat dan te doen.

De volgende dag bezoeken we het Hundertwasser Art Centre. Hundertwasser was een Oostenrijkse kunstenaar en architect die hier in de buurt de laatste jaren van zijn leven doorbracht. Hij vond dat rechte lijnen alles dood maken en ontwierp affiches en gebouwen zonder rechte lijnen en met veel kleuren. Het Art Centre, dat pas in 2022 is geopend, is gebouwd volgens zijn opvattingen en we kunnen er veel van zijn werk bewonderen. Tot onze verbazing zien we ook een maquette van het Ronald Mc Donaldhuis in Valkenburg a.d.Geul dat hij heeft ontworpen.

We bezoeken in Kawakawa het toiletgebouw dat hij in 1999 heeft bedacht en dat nog steeds als openbaar toiletgebouw in gebruik is. Heel bijzonder omdat ook de vloeren niet recht zijn zodat, wanneer je er op loopt, je je wat dronken voelt.

We zijn nu echt in Maoriland en dat zien we aan de mensen en de Maorivlaggen. Hoe noordelijker we komen hoe stiller de wegen worden en hoe verder de buurtschappen uit elkaar liggen. Langzaam maar zeker verandert het weer. De uitstekende weer-app van het Nieuw Zeelandse KNMI belooft ons bijna drie dagen regen. Zware regen, code oranje, 20 tot 25 cm in 24 uur. Ook hier uitzonderlijk. Zaterdag zou het over moeten zijn. Dan willen willen we op het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland zijn, Cape Reinga. Onderweg kamperen we op een heel mooi plekje aan zee, maar de regen komt zonder te stoppen met bakken naar beneden. De golven zijn grijs en de wolken hangen zo laag dat we alleen maar mist om ons heen zien. We rijden toch stug door richting Cape Reinga.

Daar is maar één camping, vanaf de enige asfaltweg ongeveer 2 kilometer over een gravelweg naar beneden. Het regent nog steeds en het water stroomt links en rechts van ons en soms over de weg, maar we bereiken de camping heelhuids. We zoeken een plaatsje half in het gras en half op het gravel. Als ik na twee uur uit het raam kijk zie ik dat we in een grote plas staan. We verplaatsen de camper naar een droger stukje met alleen gravel. Alles ziet er triest en donker uit, maar de temperatuur blijft steeds boven de 20 graden. Bij zonsondergang zien we voor de kust dolfijnen uit het water omhoog springen. Een mooi einde van de druilerige dag.

Als we zaterdagmorgen wakker worden schijnt de zon en is de zee azuurblauw. Alsof het nooit anders is geweest.

We lopen naar de vuurtoren over heilige grond van de Maori. Onderweg krijgen we op borden veel informatie over deze heilige plek. Het uitzicht is fenomenaal, de Tasman Zee en de Stille Oceaan ontmoeten elkaar hier. We zien dat de twee zeeën hier op elkaar botsen en de golven spatten met veel kracht tegen elkaar. Een fascinerend gezicht. We blijven ook zondag hier staan en maandag gaan we weer zuidwaarts want donderdag moeten we in Auckland onze camper inleveren.

Was het tijdsverschil met NL12 uur, door de overgang naar zomertijd in NL én wintertijd in NZ is het tijdsverschil nu 10uur