5. Naar het uiterste noorden van het Zuider Eiland

5. naar het uiterste noorden van het Zuider Eiland

Vandaag, zaterdag, is onze laatste dag op het Zuider Eiland. Oorspronkelijk zouden we dinsdag pas overvaren maar doordat we in het begin door het regenachtige en bewolkte weer enkele bergetappes hebben overgeslagen lopen we wat voor op ons schema. Als het in het zuiden regent, dan regent het ook goed. Dan komt het met bakken uit de hemel en denk je dat het nooit meer ophoudt, maar een uur later kan het alweer over zijn. Per jaar valt hier 5 meter regen. In 2020 viel er binnen drie dagen 1 meter regen wat tot flinke schade aan de wegen leidde. Onderweg zien we dat er ook nu nog hard wordt gewerkt om wegverzakkingen te herstellen.

Het Zuider Eiland is 5 keer zo groot als Nederland en heeft 1 miljoen inwoners ofwel 7 inwoners per km². Nederland heeft 554 inwoners per km². Van noord naar zuid is het 800km en op z’n breedst 300km. De ruimte proef je overal. Dorpjes, vaak niet meer dan een straat met een handvol huizen, een kroeg, een dorpswinkel en soms een tankstation, liggen soms 60km of meer uit elkaar. Af en toe kom je een auto tegen, het lijkt of de wereld voor ons alleen is.

Vanuit het zuiden rijden we langs de oostkust, waar het weer steeds beter wordt, langzaamaan naar het noorden. In Nieuw Zeeland moet je om 10u van de camping af zijn, soms zelfs al om 9 uur. We vertrekken dus meestal tussen 9 en half 10. We rijden een stukje met een gangetje van 70/80 km p/u om rond 11 uur ergens langs de weg op een mooi uitzichtpunt in de zon koffie te drinken. Daarna rijden we weer door terwijl we van het schitterende landschap om ons heen genieten. Dan is het zo 12uur, tijd voor de lunch, ook weer op een mooie plek. Ondertussen zoeken we op een camper-app een slaapplaats uit en rijden dan weer 2 of hooguit 3 uur naar onze slaapplek. Daar lopen we dan een stukje over een track en gaan daarna lekker lezen.

Onderweg in de bergen, waar de temperatuur gedaald is tot 10 graden, nemen we een heetwaterbad bij Maruia Hot Springs. Een kleine spa waar we in de regen in een bad van meer dan 40gr gaar stoven. Daarna nog even in de sauna. Wij rijden rozig weer verder en dalen af naar zeeniveau. De temperatuur stijgt dan snel naar 20 gr. Vanaf dat moment blijft het weer ons goed gezind. Bijna iedere dag blauwe luchten.

Uiteindelijk rijden we naar het noordelijkste puntje van het Zuider Eiland. Niemand heeft daar wat te zoeken op een handvol toeristen na. Weer een schitterende weg langs baaien en over steile slingerende bergpassen. We komen aan in Wharariki Beach campground, het noordelijkste plekje van het Zuider Eiland. Water is daar op rantsoen, wc’s zijn compost wc’s en verder is er niets. Ja, je kunt wel gewoon met je creditcard betalen. Hoe kan dat? Zou er internet zijn? Ja, een kleine Starlink antenne (die van dié Musk…) zorgt voor de internet verbinding. Die antennes zie je hier wel vaker. Mobiel bereik is daar niet. Vanuit de camping lopen we in een uur over flinke heuvels naar een groot breed strand. Links en rechts rijzen rotswanden stijl omhoog. Voor de kust liggen enkele rotspunten waar de zee van alle kanten tegenaan beukt. ”Swimming is not advised” staat er op een bordje.

In de nacht is het pikke, pikke donker. Miljoenen sterren zijn zichtbaar in totale stilte. Indrukwekkend.

In onze reisgids lezen we dat we de beroemde groene Nieuw Zeelandse mosselen het best kunnen eten bij The Mussel Inn. We zijn er op de heenweg zonder het te weten langs gereden. Op de terugweg (er is maar één weg, dus moet je die ook weer terug rijden) stoppen we er wel. Een bijzondere Inn, verscholen achter groen. De mosselen en het eigen gebrouwen bier smaken ons voortreffelijk. Zomaar een Inn in het niks, maar wel beroemd.

Vanuit het noordelijkste punt rijden we terug richting Picton waarvandaan onze ferry naar het Noorder Eiland vertrekt. Onderweg komen we langs het Albel Tasman National Park. Een gravelweg van 12 km die naar een camping in het park en aan de zee leidt.

Dat lijkt ons wel wat. Het is een steile, smalle gravelweg met haarspeldbochten die geen recht stukje kent. De enkele tegenligger kunnen we op de iets bredere stukjes passeren. Totdat er ineens een grinder, een soort wegbrede sneeuwschuiver met grote haken, ons tegemoet komt. Ik rijd de camper naar het uiterste randje en de schuiver kan ons nèt passeren. De weg heeft hij met die haken helemaal omgeploegd en daarna met de schuif glad gestreken maar er ligt nog een hoge rand gravel in het midden van de weg. We glibberen daar wat door heen om uiteindelijk heelhuids bij de camping aan te komen. Bij het inschrijven in het kantoortje zien we twee statiefoto’s van Juliana en Bernhard en Beatrix en Claus aan de muur hangen. De parkranger vertelt ons dat onze koninginnen beschermvrouwen van het Abel Tasman Park waren. Ze hoopt dat ook ons huidig koningspaar ook eens langs komt. Zo leer je nog eens wat.

We rijden verder naar Nelson. Een leuke stad met een gezellig centrum.We zoeken een leuk restaurant uit. We delen, ik een beetje meer dan Cisca, heerlijke ribeye, lams ribs, ricotta en flatbreadhapjes met niet te versmaden Marlborough Sauvignon wijn uit deze regio erbij.

Ons volgende verslag zal vanaf het Noorder Eiland zijn.