Van de westkust, via de zuidkust naar de oostkust

4. Van de westkust, via de zuidkust naar de oostkust

We zijn nu 14 dagen met de camper onderweg. Maar de camper plaatst ons regelmatig voor raadsels. Zo probeer ik een keer de auto starten, verschijnt er op de display ”leg de sleutel in de daarvoor bestemde plaats, zie handleiding”. Nu hebben wij geen handleiding dus aai ik maar wat met de sleutel over het dashboard en ja hoor, floeps! de motor start. Maar op voor ons onverwachte momenten gebeurt het weer. Of tijdens het rijden wil de kachel niet aan totdat hij ineens vindt dat we kou genoeg hebben geleden en spontaan warm wordt. Of we doen de deuren van het slot, maar de schuifdeur wil niet open gaan.

Iets anders, maar echt vervelend, is het bed. Om te gaan slapen plaatsen we, volgens de instructies, het tafelblad tussen de twee dwarsbanken achter in de camper. Daar leggen we de bankmatjes op. Simpel, maar de matjes zijn wel heel dun. Na drie nachten slapen op dat tafelblad met die dunne matjes weet ik niet meer hoe ik liggen moet. Mijn heupen zijn vierkant geworden. Even op rechts liggen, dan weer op links, dan op mijn rug en dan weet ik niet meer hoe verder. Cisca heeft daar gelukkig geen last van, wel van mijn gedraai (en gesnurk). Bij een soort GAMMA besluit ik een groot tweepersoons luchtbed te kopen en dat onder onze matjes te leggen. Nu slaap ik prima. Het bed kunnen we overdag laten liggen want voorin de camper hebben we nog stoelen en een tafel waarop we ’s avonds altijd 3 potjes rummiecubben.

Het weer is wisselend, soms regen, soms zon, soms een strak blauwe lucht en dan weer zwaar bewolkt. De zee kleurt van grauwgrijs tot azuurblauw. De dagtemperatuur schommelt tussen de 10 en 25 graden.

Eén van de hoogtepunten van het Zuidereiland is een vaartocht door Milford Sound, een wereldberoemd fjord. Om bij de haven te komen moet je over een weg van 122 km door de bergen rijden. Dit is de enige weg, dus na afloop ook weer 122 km terug. De weersverwachting is goed dus we wagen het erop. We boeken een boot van 13 u. Na 2 uur rijden parkeren we bij een grote parkeerplaats en lopen naar de haven. Daar staat een enorm stationsgebouw. We halen onze kaartjes op en krijgen te horen dat we ons bij gate 8 moeten melden. Het lijkt wel een vliegveld. Bussen rijden af en aan. En dat zo helemaal in het lege niks. Er varen verschillende maatschappijen met grote en kleinere schepen.

Aan boord van onze boot nestelen wij ons buiten voor op de boeg om daar de hele twee uur durende vaartocht niet meer weg te gaan en de natuur in ons op te nemen. De diepblauwe lucht maakt het allemaal nog mooier. Aan het eind van het fjord varen we nog wat over de Tasmanzee en zien dolfijnen naast onze boot meezwemmen en pinguïns en pelsrobben op het strand liggen. Een onvergetelijke ervaring.

We reizen verder naar het meest zuidelijke puntje van het eiland dat nog via de weg te bereiken is. De piepkleine gehuchtjes waar we doorheen rijden zien er wat armoedig en verwaarloosd uit. Maar hoe armoedig ook, het gras is overal gemillimeterd. Verkeer is er amper. Hier leeft men van toeristen en van schapen die je in grote kuddes op de berghellingen ziet grazen. De wegen zijn goed en er zijn regelmatig parkeerplaatsen met meestal nette wc’s met wc papier en als er water is, ook met handzeep en handdoekjes. We zien dat ze iedere dag worden schoongemaakt. Je vindt hier nergens rotzooi terwijl er op natuurcampings geen vuilnisbakken staan. Om het vuile water en de wc te lozen zijn er langs de weg openbare dumpstations gemaakt waar je gratis alles kunt lozen en schoon drinkwater kunt innemen. Vrij kamperen kan je op de mooiste plaatsen. Zo stonden we gisteren op een rotspunt in zee met rondom zeezicht. Met onze verrekijker spotten we albatrossen die majestueus over de zee scheren. Walvissen hebben we niet gezien.

Niets is heerlijker dan inslapen met het ruisen van de branding op de achtergrond.

De volgende dag doen we het havenplaatsje Oamaru aan, een plaatsje met 14.000 inwoners. Aan de brede lanen staan historische openbare en commerciële gebouwen die geheel in Engelse traditie aan het eind van de 19e eeuw zijn gebouwd en goed worden onderhouden. Bij een brouwerij, Scotts Brewing Co hebben we het bier geproefd en een zalm-garnalen pizza gegeten. Aan de rand van dit stadje, naast de haven, is een blauwe pinguïn kolonie van ongeveer 300 pinguïns. Overdag zijn de meesten op zee, maar als het donker wordt komen ze allemaal tegelijk aan land. Een vrijwilligersorganisatie die onderzoek naar deze dieren doet, heeft op een stuk land allemaal houten nesthokjes geplaatst. Komen de pinguïns aan land dan kruipen ze door poortjes naar hun nest toe. Er staan zelfs overdekte tribunes opgesteld waarvandaan je naar de terugkerende pinguïns kunt kijken. Een enthousiaste vrijwilliger leidt ons rond en laat ons enkele pinguïns zien die een day-off hadden en in hun hokje waren gebleven.

Na nog even voor minder dan 1 euro de liter(!) diesel getankt te hebben reizen we door naar een camping is Ashburton waar we een dagje blijven om de was te doen maar vooral om van het schitterende weer te genieten.