Van Christchurch naar de westkust

3.Van Christchurch naar de Westkust

Allereerst bedankt voor jullie leuke reacties.

Op maandag 3 maart vertrekken we om dwars door het Zuidereiland naar de westkust te rijden. Boodschappen hebben we zaterdag al gedaan dus we gaan direct op pad. Nou ja, natuurlijk komen we er achter dat we nog een aantal essentiële zaken vergeten zijn dus eerst nog maar eens langs de supermarkt. Met een goed humeur en in een lekker zonnetje verlaten we Christchurch richting de bergen. Er is maar één weg door de bergen, de Arthurs Pass. Een route van 230 km. De volgende doorsteek naar de kust is zo’n 400km zuidelijker, dus veel keuze hebben we niet. Als we al een eindje richting de pas rijden staat er langs de weg een matrixbord met de tekst:”VLS ARTHUR PASS CLOSED”. Hu… wat betekent dit nu,VLS? We rijden maar door en hebben geen enkel probleem gehad dus zijn we er nog niet achter gekomen. Helaas begint het te regenen en van de ons beloofde uitzichten zien we bar weinig. Het is een vrij smalle weg met een aantal éénbaansbruggen. Soms zo smal dat ik met mijn linker wiel de “stoeprand” van één van die bruggen aantik. Ik heb nog wel moeite om niet te dicht langs de rand van de weg te rijden. Denkt Cisca dat ik te dicht bij de kant rijd dan roept zij, zo hebben we afgesproken: KANT! Na een paar dagen heb het nu wel in de gaten. De Arthur Pass is niet zo gek hoog, 920m op het hoogste punt, maar de weg gaat daarna weer omhoog én dan weer omlaag met scherpe bochten en hellingen van 17%. En dan te bedenken dat hier ook tankauto’s met extra lange aanhangwagens rijden. Bij iedere bocht staat vermeld met welke snelheid je de bocht moet nemen. Heel praktisch.

Bij de westkust aangekomen begint de de zon weer te schijnen maar het waait flink. Wind vanaf de bergen naar de Tasmanzee toe. Het schuim van de hoge golftoppen wordt terug naar zee geblazen. Het verschil in tij is hier meer dan 3 meter. De golven rollen met een enorme kracht het strand op. Zwemmen is hier niet mogelijk.

We hebben de heerlijkste campingplaatsjes aan zee met ’s avonds schitterende zonsondergangen. De kustweg is bijna 600km lang. Wij rijden er zo’n 350 km over, van Pancake Rocks naar Haast, waar de weg langs de kust ophoudt. Bij de Pancake Rocks lijken de rotsen op gestapelde pannenkoeken. Door de enorme golven die tegen deze rotsen beuken zijn er grote gaten en tunnels ontstaan in de zachtere lagen. Het water bruist met iedere golfslag kolkend door die gaten om daarna hoog tegen de daarachter liggende rotsen, met veel geweld uiteen te spatten. Een indrukwekkend gezicht. Er hangt een reddingsboei aan een haakje. Zinloos, want als je hier in het water valt, word je tegen de rotsen te pletter geslagen.

Nieuw Zeeland, zes keer zo groot als Nederland, heeft maar 5,2 miljoen inwoners. De hele westkust is totaal bijna 1000km en er woont maar 1% van de bevolking. Naamplaatsen op de kaart blijken soms niet meer dan 5 huizen en een winkeltje te zijn. Wegen zijn er bijna niet en wanneer Googlemaps ons vertelt dat de weg langs de kust is afgesloten, krijgen we de kortste alternatieve route voorgeschoteld 770 km omrijden. Gelukkig is de weg wegens reparatie ( er waren rotsblokken op de weg gevallen) alleen maar van 12:30u tot 15.00u afgesloten. Onderweg stoppen we geregeld om naar een uitkijkpunt te lopen. Zo ook naar het wereldberoemde Lake Matheson waarin je de omliggende bergen mooi in azuurblauw water kunt zien weerspiegelen. De mooiste foto’s hiervan zie je in de reisgidsen. Na een half uurtje lopen staan we bij dat punt. Het waait en er zijn wolken. Dus geen spiegelingen en grauw blauw water maar het was een mooie wandeling door het dichte regenwoud.

We rijden maximaal 150 tot 200km per dag zodat we op tijd bij een slaapplek stoppen om van de zon te genieten.

Op onze laatste camping langs de kust in Haast blijken we naast een Nederlands echtpaar te staan. Om een uur of zes ’s avonds staan ze aan onze deur. Of ze onze autosleutel mogen proberen op hun camper. Hun deur is in het slot gevallen terwijl de sleutels nog in de camper liggen! Dat lukt dus niet. Gelukkig is deze camping bij een motel. Van daaruit wordt een manusje-van-alles gebeld die na lang friemelen rond half tien de deur weer open krijgt..

Vandaag zijn we van Haast naar Wanaka in het binnenland gereden. Een schitterende weg, grotendeels langs de hele brede Haast rivier. Met de meest fantastische vergezichten.

Wat valt ons hier op? Het leven is hier aardig relaxed. De natuur is overweldigend. De mensen zijn vriendelijk en het links rijden is snel gewend. Wel klim ik nog regelmatig aan de verkeerde kant bijna bij Cisca op schoot om achter het stuur te kruipen. Onze camper heeft langzamerhand al zijn geheimen prijs gegeven. Hij rijdt prima maar alles rammelt, piept en kraakt. Ondanks dat hij 7.35m lang is, bijna 2 meter langer dan onze eigen camper, is er minder praktische ruimte aan boord. Het bed is niet meer dan een plank met een matje erop….En inderdaad Hein, bij het leeglopen van de wasbak heb ik gezien dat het water hier rechtsom het putje indraait.